Wilam Horzyca
Z Wikipedii
Wilam Horzyca - właściwie Wilhelm Henryk Hořitza (ur. 28 lutego 1889 we Lwowie, zm. 2 marca 1959 w Warszawie) - polski reżyser i dyrektor teatrów, pisarz, tłumacz, współtwórca stylu monumentalnego.
W latach 1930-1936 był dyrektorem Teatru Wielkiego we Lwowie. W Teatrze Wielkim miał pod swoim zarządem dwie sceny dramatyczno-komediowe: Wielką i Rozmaitości. Redagował miesięcznik Droga (1928-1937), a jako dyrektor teatru lwowskiego Scenę Lwowską. Dzięki Leonowi Schillerowi oraz Horzycy scena lwowska stanęła w rzędzie pierwszych teatrów Europy.
W latach 1930-1935 Horzyca był posłem na Sejm z ramienia BBWR, zapraszał do współpracy Schillera posądzanego o lewicowe poglądy, w 1936 — udzielił sali teatralnej Zjazdowi Pracowników Kultury, będącemu największą manifestacją lewicy literackiej i artystycznej w Polsce międzywojennej.
W 1936 odszedł do Warszawy. Podczas okupacji niemieckiej wraz z Ferdynandem Goetlem był redaktorem miesięcznika Nurt. Pismo poświęcone kulturze polskiej.
W Toruniu znajduje się teatr imienia Wilama Horzycy.
