Wiskacza
Z Wikipedii
| Wiskacza | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | łożyskowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | gryzonie | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | szynszylowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | wiskacza | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Lagostomus maximus | |||||||||||||||||||||||||||||
| (Desmarest, 1817) | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Wiskacza (Lagostomus maximus) – gryzoń z rodziny szynszylowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Lagostomus Brookes, 1828. Zamieszkuje południowo-wschodnią Boliwię, skrajne tereny zachodniego Paragwaju, większą część Argentyny aż do prowincji Rio Negro.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka ogólna
Gryzoń o mocnej, krępej budowie, przypominającej królika. Sierść na grzbiecie jest koloru szarego, na szerokiej i zaokrąglonej głowie charakterystyczne czarno-białe pasy. Spód ciała jest białawy. Oczy duże i błyszcząco czarne. Kończyny tylne są dłuższe od przednich. Kończyny przednie mają cztery, zaś tylne trzy palce zakończone długimi pazurami służącymi do kopania. Długi ogon jest puszysty i ciemnej barwy. Wiskacze często siadają na tylnych nogach.
[edytuj] Wymiary
- Długość ciała bez ogona
- 47-66 cm
- Długość ogona
- 15-20 cm
- Waga ciała
- 2-10 kg (samce prawie dwukrotnie cięższe od samic)
[edytuj] Środowisko życia
Wiskacza zamieszkuje pampasy i obszary zakrzewione na suchych wyżynach od stóp Andów.
[edytuj] Tryb życia
Gryzonie te są aktywne głównie o zmierzchu. Żyją w budowlach (zwanych przez Argentyńczyków viscacheros[1]) w grupach liczących 15-30 (czasami 50) osobników (samce żyją pojedynczo). Budowle te składają się z systemu podziemnych korytarzy i nor. Korytarze osiągają długość 20-300 m i mają liczne wejścia. Budowle takie mogą być użytkowane przez długi czas. Budowę systemu nor rozpoczyna samiec po znalezieniu samicy. Wydobytą ziemię usypują w kopiec, który rośnie z upływem lat. Nory kopane są przednimi łapami, natomiast tylne kończyny wyrzucają ziemię na zewnątrz. Budowle znakowane są substancją zapachową. Pomiędzy samcami odbywają się rytualne walki. Polegają one na uderzaniu ogonem i kończynami o ziemię. Jeśli żaden przeciwnik nie ustąpi, dochodzi do krwawego starcia, które prowadzi do poważnych obrażeń walczących zwierząt. Do orientacji w podziemnych korytarzach, służą długie, sztywne włosy czuciowe. Wiskacze żywią się trawami, ziołami i korzeniami roślin.
[edytuj] Rozród
W subtropikalnych rejonach występowania samice mogą mieć dwa mioty w roku. Ciąża u samic wiskaczy trwa 153 dni. Po tym okresie przychodzi na świat 1-4 młodych o wadze 200 g. Okres laktacji trwa 21 dni. Młodymi opiekują się samice. Dojrzałość płciową samice uzyskują w 8 miesiącu życia, natomiast samce w 15 miesiącu.
[edytuj] Zagrożenie i ochrona
W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii niskiego ryzyka LR/lc[2]. W wielu miejscach są traktowane jako szkodniki pastwisk i tępione przez rolników.
[edytuj] Źródła
- ↑ Leksykon zwierząt: Ssaki cz. 2. Warszawa: Bertelsmann Media Sp. z.o.o., 2001, s. 70. ISBN 83-7227-614-5.
- ↑ O. Pearson (1996): Lagostomus maximus (en). IUCN 2007. [dostęp 30 stycznia 2008].
