Witold Rowicki
Z Wikipedii
Witold Rowicki, właściwie Witold Kałka (ur. 26 lutego 1914 Taganrog, zm. 2 października 1989 Warszawa) — polski dyrygent, pedagog, organizator życia muzycznego, propagator muzyki.
Studiował przed II wojną światową w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie przedmioty: skrzypce u Artura Malawskiego i teorię u dyrektora M. Piotrowskiego.
Witold Rowicki był w grupie 3 najzdolniejszych studentów, którzy otrzymali stypendium państwowe (75 zł miesięcznie). Studenci wykonywali koncerty dla Polskiego Radia w Krakowie.
Po II wojnie światowej organizował i był kierownikiem artystycznym oraz I dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a od 1950 r. dyrektorem artystycznym Orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie. Z tą orkiestrą odbył liczne tournees zagraniczne. Prowadził wielokrotnie (do roku 1970) koncerty finałowe na Konkursach Pianistycznych im. Fryderyka Chopina.
W roku 1966 otrzymał nagrodę państwową I stopnia.
W roku 1984 na Jubileuszowym Koncercie z okazji 70-lecia urodzin dyrygował Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, która wykonała między innymi IX Symfonię Ludwiga van Beethovena z Odą do Radości.
Ze swoimi Orkiestrami nagrał ponad 100 płyt. Przykładowe nagrania z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie pod dyrekcją Witolda Rowickiego:
- Muza SX 1861 - Artur Rubinstein - Fryderyk Chopin Koncert fortepianowy F-Moll ,
- Muza SXL 0101 - Felix Mendelssohn-Bartholdy Sen Nocy Letniej i Maurice Ravel Bolero,
- Muza SX 0253 - Stanisław Moniuszko Straszny Dwór wybrane arie,
- Muza SX 1367 - Mikołaj Rimski-Korsakow Szeherezada.
Jego nagrania zdobywają nagrody także już po śmierci artysty. Patrz: Fryderyki 1999, Fryderyki 2000.
