Witold Urbański
Z Wikipedii
Witold Urbański (ur. 3 października 1851 w Lublinie, zm. 18 kwietnia 1907 w Warszawie), malarz i nauczyciel malarstwa. Był też kolekcjonerem antyków, zajmował się renowacją dzieł sztuki.
Ojciec Witolda Ignacy był malarzem i nauczycielem rysunku w lubelskich szkołach. Podczas nauki w rosyjskim Gimnazjum Męskim w Lublinie Witold przyjaźnił się Władysławem Czachórskim, później również malarzem.
Pod koniec nauki w gimnazjum postanowił zdawać do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Został przyjęty od od razu na trzeci rok, zwrócił na siebie uwagę Jana Matejki. Po ukończeniu studiów udał się do Monachium, gdzie przelotnie studiował w tamtejszej Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Do Lublina wrócił w 1876. Malował portrety i żywe obrazy, m.in. do Fausta i Balladyny. Otworzył Szkołę Rysunkową przy ul. Złotej 9, którą prowadził przez półtora roku do czasu zawarcia małżeństwa z malarką Kazimierą von Kienitz. Po zamknięciu szkoły wrócił do aktywnej pracy twórczej. Wystawiał w warszawskiej Zachęcie oraz w Paryżu.
W 1892 przeprowadził się z rodziną do Warszawy. Tu również otworzył Wyższą Szkołę Rysunkową, przyjmował też wiele zamówień zwłaszcza na portrety i renowację antyków. Po śmierci Władysława Podkowińskiego odrestaurował zniszczony przez autora obraz Szał uniesień[1]. W 1899 odrestaurował tryptyk z kościoła w Prawnie koło Radomska. Zmarł po ciężkiej chorobie.
[edytuj] Źródła
- Andrzej Kaproń, Witold Urbański. "Lublin", dodatek do "Gazety Wyborczej" 2003, nr 79,s. 6.
- Wybitni absolwenci I LO im. Stanisława Staszica w Lublinie
- ↑ Szał uniesień, Kazimierz Młynarz, Konie i Rumaki 6 (94)
