Wojna Hiszpanii z koalicją angielsko-francusko-austriacką

Z Wikipedii

Wojna Hiszpanii z koalicją angielsko-francusko-austriacką 1718-1720.

Po przejęciu władzy przez dynastię Burbonów, Hiszpania zeszła na margines polityki europejskiej. Król Filip V wraz z kardynałem Alberonim czynili starania zjednoczenia Hiszpanii z Francją. Małżonka króla Elżbieta Farnese chciała natomiast dla swoich synów pozyskać księstwa w Italii.

W roku 1717 Hiszpania zajęła Sardynię, należącą od czasu pokoju w Utrechcie do Austrii, rok później w ręce Hiszpanów wpadła Sycylia. 2 sierpnia 1718 r. Wielka Brytania, Francja, Austria i Niderlandy zawarły sojusz antyhiszpański (tzw. czwórprzymierze). W tym samym roku flota angielska zwyciężyła ochraniającą hiszpańskie operacje na Sycylii flotę hiszpańską koło przylądka Passero w pobliżu Syrakuz i Mesyny. Francuzi tymczasem w roku 1719 wtargnęli do kraju Basków, co zmusiło Hiszpanię do rozpoczęcia rozmów pokojowych. Ostatecznie doszło do niego po nieudanej wyprawie hiszpańskiego korpusu ekspedycyjnego w sile 6000 ludzi do Szkocji, gdzie zamierzali wspomóc Jakobitów w walce z Anglikami. Flota w trakcie wyprawy została zniszczona przez sztorm. W grudniu 1719 r. król Filip V zwolnił w końcu Alberoniego odpowiedzialnego za agresywną politykę Hiszpanii. Dnia 17 lutego 1720 r. w Hadze zawarto układ pokojowy na mocy którego Sabaudia zyskała ziemie Sardynii, a jej królem obrano Wiktora Amadeusza, Sycylia dostała się pod panowanie austriackie. Dodatkowo Hiszpania zmuszona była zwrócić zajęte tereny, z wyjątkiem Parmy, Piacenzy i Toskanii.