Woldemar Gastpary

Z Wikipedii

Woldemar Gastpary (ur. 12 lipca 1908 w Henrykowie koło Sieradza, zm. 22 grudnia 1984 w Warszawie) - duchowny Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, w latach 1965-1981 rektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.

W latach 1927-1932 studiował teologię ewangelicką na Uniwersytecie Warszawskim, który ukończył jako kandydat teologii; w 1932 został ordynowany. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako wikariusz i prefekt w Tomaszowie Mazowieckim. W 1939 obronił na Uniwersytecie Warszawskim doktorat teologii. W 1940 aresztowany przez hitlerowców, był więziony w Piotrkowie Trybunalskim, Oranienburgu i Dachau do 1945.

Po wojnie administrował parafiami w Tomaszowie, Rawie Mazowieckiej, od 1949 w Piotrkowie i Radomsku. W latach 1950-1954 był seniorem diecezji łódzkiej, od 1951 proboszczem w Tomaszowie, 1954-1964 proboszczem parafii Św. Mateusza w Łodzi i seniorem diecezji warszawskiej.

Niezależnie od pracy duszpasterskiej zajmował się badaniami historycznymi z dziejów polskiego protestantyzmu. Od 1949 prowadził zajęcia na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego (od 1953 Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej), był wieloletnim rektorem Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (1965-1981), od 1972 z tytułem profesora zwyczajnego. Wchodził w skład Prezydium Polskiej Rady Ekumenicznej, współpracował z Komisją Mieszaną Polskiej Rady Ekumenicznej i Kościoła Ewangelickiego w Niemczech.

Ogłosił ponad 150 prac, m.in. Sprawa toruńska 1724 (1969), Biskup Bursche i sprawa polska (1972), Historia protestantyzmu w Polsce od połowy XVIII wieku do I wojny światowej (1977), Protestantyzm w Polsce w dobie dwóch wojen światowych (2 części, 1978-1981). Współpracował z wydawaną przez Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Encyklopedią katolicką.