Wyspa Dębów
Z Wikipedii
Wyspa Dębów (ang. Oak Island) - niewielka (1,6 km długości, 1 km szerokości, pow.0,57 km²) wysepka u wybrzeży Nowej Szkocji w Kanadzie (44°31'00"N, 64°17'57"W). Jest jedną z 360 wysp i wysepek w obszernej zatoce Mahone Bay Oceanu Atlantyckiego. Najwyższy punkt wysepki sięga 11 m n.p.m. Wyspa Dębów znana jest z powodu znajdującego się tam Dołu Pełnego Pieniędzy (ang. "Money Pit") - miejsca eksplorowanego przez licznych poszukiwaczy skarbów. Dzisiaj wyspa jest własnością prywatną, a zwiedzanie jej wymaga uzyskania wstępnej zgody.
Spis treści |
[edytuj] Odkrycie
W roku 1857 gazeta "Liverpool Transcript"[1] doniosła, że w roku 1795 grupka nastolatków odkryła na wyspie tajemniczą studnię o średnicy 3 metrów, zasypaną ziemią i gruzem. Obok rósł rozłożysty dąb, a do znajdującego się wprost nad "studnią" obciętego konaru przymocowana była zmurszała ze starości talia okrętowa. Przekonani o znalezieniu skarbu słynnego pirata angielskiego Williama Kidda, straconego w Londynie w roku 1701, chłopcy zaczęli kopać. Na głębokości około metra natrafili na warstwę płaskich kamieni, a 3 metry głębiej na drewniany pomost z dębowych bali 10-cm grubości. Chłopcy zauważyli, że na ścianach szybu wyraźnie widać ślady po uderzeniach narzędzi górniczych. Po kolejnych 3 metrach odkryli następny dębowy pomost i zrezygnowali z dalszych poszukiwań.
[edytuj] Dzika eksploracja
Po nich kopali inni. W roku 1803 przybyła podobno[2] na Wyspę Dębów firma Onslow Company, której pracownicy dokopali się do głębokości 27 metrów i 43 centymetrów znajdując co 3 metry pokłady z bali[3], a na 12., 15. i 18. metrze warstwy węgla drzewnego i włókna kokosowego. Zgodnie z kolejnym artykułem prasowym[4] na około 27. metrze kopacze znaleźli spory kamień z jakimiś napisami. W pewnym momencie szyb wypełnił się wodą do poziomu 10 metrów[5]. W związku z tym, że pompowanie nic nie dawało (poziom wody pozostawał taki sam) Onslow Company wycofała się z dalszych poszukiwań.
W 1849 r. znalazło się kilku zainteresowanych, którzy założyli Truro Company[6] i zaczęli ponowną eksplorację z zastosowaniem urządzeń wiertniczych. Według ówczesnych relacji wiertło przebiło na 30. metrze kolejną platformę[7], 30-centymetrową wolną przestrzeń, 56-centymetrową warstwę "metalowych wiórów", 10-centymetrową warstwę dębu, kolejną warstwę świerka, aż wreszcie w pokład gliny, który wiercono do głębokości 210 cm. Wiertłu udało się, po pokonaniu tych warstw, dotrzeć do komory, w której znalajdowały się jakieś skrzynie, niestety, niezwykle wysoki przypływ zniszczył zaporę, którą zbudowano w poprzek zatoki graniczącej z Money Pit, a Truro Company nie miała już pieniędzy na kontynuowanie prac. Kolejne ekspedyjce nie odnalazły wspomnianych skrzyń, a jedynie jeszcze bardziej zniszczyły (poszerzając otwór i kopiąc szyby oboczne) drogę do rzekomego skarbu.
Późniejsi eksploratorzy zbudowali podobną tamę w zatoczce Smith's Cove[8] by zapobiec zalewaniu szybu przez morze i odkryli ponoć skośne tunele zbudowane po to, by morze broniło ukrytego skarbu.
Doniesienia o XVIII-wiecznym odkryciu i pierwszych znaleziskach nie są niczym potwierdzone. Nie zachowało się żadne znalezisko, a pierwsze informacje na piśmie to zgoda władz prowincji na eksplorację z roku 1849 i wzmiankowany powyżej artykuł prasowy z roku 1857. Zawarte w nim informacje są nie do zweryfikowania. Późniejsze wzmianki pochodzą z gazety "Novascotian" i z "Historii hrabstwa Lunenburg", ale powielają one jedynie to, co pisał "Liverpool Transcript".
[edytuj] Badania udokumentowane
W latach 1861-1864 szukała skarbu Oak Island Association, która ostatecznie spowodowała zawalenie się dna szybu do znajdującej się poniżej pustej kawerny. Po eksplozji parowego kotła urządzenia do wypompowywania wody i wyczerpaniu się funduszy firma zrezygnowała. Jedynym osiągnięciem tej ekspedycji poszukiwawczej było wydobycie z głębokości 68 metrów kawałka pergaminu, na którym widniały litery " V I"[9].
Dalsze badania prowadzono w latach 1866, 1893, 1909, 1931, 1935-1936 i w 1959 - poszukiwacze wydrążyli kilka (lub nawet kilkanaście) dodatkowych szybów w pobliżu pierwszego-oryginalnego, ale wszystkie usiłowania zakończyły się porażkami. Na dodatek wydobywany urobek zwalany był byle gdzie i byle jak, przez co zmieniło się całkowicie otoczenie pierwotnego miejsca poszukiwań. Wśród poszukiwaczy byli ludzie tej miary co John Wayne czy Franklin Delano Roosevelt.
W roku 1965 przemysłowiec Robert Dunfield wydzierżawił wyspę, sprowadził wielką koparkę[10] i rozkopał cały rejon w promieniu 30 metrów i do głębokości 43 metrów. Nie znalazł nic, a spowodował tylko, że dzisiaj nie sposób powiedzieć, gdzie znajdował się dawny szyb.
Kolejna ekspedycja oznajmiła, że w 1969 r. kamera telewizyjna opuszczona do nowo odkrytej kawerny pokazała zarysy jakichś "skrzyń", ludzkie szczątki, narzędzia[11]. Obraz był jednak zamazany i słabo czytelny. Wkrótce potem szyb zawalił się ponownie i prace zostały zaprzestane.
W kwietniu 2006 grupa amerykańskich biznesmenów z Michigan zakupiła wyspę za nieznaną kwotę[12] i zapowiedziała odnalezienie skarbu.
Przypuszczalnie jedynym człowiekiem, który znalazł cokolwiek wartościowego w Szybie Skarbów, był niejaki James Pitblado. W 1849r. podniósł coś z dna wykopu i schował do kieszeni. Jeszcze tego samego dnia opuścił wyspę, nie zdradzając nikomu co znalazł. Później usiłował kupić Wyspę Dębów, jednak podobno zginął w wypadku w kopalni.
[edytuj] Historia, czy legenda?
Woda skutecznie broni dostępu do skarbu po dziś dzień. Nie pomaga technika komputerowa ani najnowszej generacji maszyny górnicze. Badania przy pomocy podwodnych sond z kamerami wniosły niewiele nowego. Istnieje wiele teorii na temat tego, co zostało ukryte w tajemniczej studni - od skarbu templariuszy[13], poprzez piratów, hiszpańskich żeglarzy, angielskie wojska kolonialne po przegranej wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych, a nawet po sekrety kosmitów. Najdziwaczniejszą jest teoria zakładająca, że zrobił to angielski filozof Franciszek Bacon by ukryć dokumenty dowodzące, że to on był autorem dzieł Szekspira.
Naukowcy poproszeni o wydanie opinii rozprawili się najpierw z legendą o rzekomych kanałach skonstruowanych przez budowniczych studni celem zalewania jej przez morze. Ich zdaniem skały, na których leży całe wschodnie wybrzeże Nowej Szkocji, są wyjątkowo porowate, pełne podwodnych jaskiń i kanałów. Zalewanie jest więc całkowicie naturalne i miałoby miejsce nawet wtedy, gdyby postawić zaporę w samym ujściu zatoki Mahone.
Jednocześnie jednak potwierdziło się dziwne doniesienie o włóknie kokosowym znalezionym na kilku poziomach szybu. Otóż dokładne badania wykazały, że na jednej z plaż wyspy znajdują się pod piaskiem całe pokłady tego włókna. Jego pochodzenie jest niewiadome i może mieć zarówno naturalne (niesione prądem morskim orzechy kokosowe z dalekich Karaibów) jak i odludzkie (w pobliżu wyspy rozbił sie statek z ładunkiem kopry) pochodzenie.
Entuzjaści są przekonani o prawdziwości relacji i o tym, że ktoś ukrył skarb na Wyspie Dębów, przy czym swe przekonanie opierają głównie na XIX-wiecznych, w większości nie potwierdzonych opowieściach. Sceptycy odrzucają prawdziwość całej historii argumentując, że do dzisiaj nic nie znaleziono, a legend o ukrytych skarbach jest wiele. Racjonaliści sądzą, że - jeśli pierwsza relacja jest prawdziwa - to talia okrętowa mogła służyć zarówno do opuszczenia skarbu w gląb studni, jak i do jego wydobycia, czyli, że skarb - nawet jeśli był - dawno został z wyspy zabrany[14]. Zainteresowani sprawą naukowcy uważają (patrz "Linki zewnętrzne - Critical Enquiry"), że cała sprawa jest mistyfikacją dokonaną dla zdobycia pieniędzy ze sprzedaży licencji na dokonywanie poszukiwań.
[edytuj] Źródła
- Liverpool Transcript z lat 1857-1862, dostępne pod adresem ([[1]])
- The Novascotian z r. 1861 - dostęp pod tym samym adresem
- Mather DesBrisay, A History of Lunenburg County, 1895
[edytuj] Bibliografia
- Graham Harris & Les MacPhie, Oak Island and its Lost Treasure, ISBN 0-88780-492-6
- D'Arcy O'Connor, The Secret Treasure of Oak Island, The Amazing True Story of a Centuries-Old Treasure Hunt, ISBN 1-59228-279-2
- Steven Sora, The Lost Treasure of the Knights Templar, Solving the Oak Island Mystery, ISBN 0-89281-710-0
Przypisy
- ↑ W artykule "Correspondence" z 15 sierpnia, patrz w rozdziale Źródła
- ↑ Brak jakiejkolwiek dokumentacji
- ↑ Albo tylko "marks", czyli oznakowania, że w tych miejscach były uprzednio podobne pokłady
- ↑ "Liverpool Transcript" z października 1862
- ↑ Licząc od górnej krawędzi studni
- ↑ Z tego czasu pochodzi pierwszy dokument, świadczący o tym, że Truro Co. odkupiła prawa do poszukiwań od właścicieli gruntów na wyspie, wśród których było co najmniej dwóch z trzech pierwszych odkrywców
- ↑ Tym razem świerkową
- ↑ Dzisiaj śladów tej tamy nie widać
- ↑ Pergamin ten również zaginął
- ↑ W tym celu musiano usypać szeroką groblę, dzięki czemu Wyspa Dębów przestała być wyspą
- ↑ Naukowcy, którzy oglądali zdjęcia, uznali, że nie ma na nich nic rozpoznawalnego
- ↑ Mówi się o 7 mln dolarów
- ↑ Patrz: Manuskrypt Voynicha
- ↑ Jedna z pierwotnych legend opowiada, że w drugiej połowie XVIII wieku miejscowi widywali nocami tajemnicze ognie na wyspie, ale ci, którzy tam popłynęli by sprawę zbadać, nigdy nie wrócili do domów
