Zakon św. Stefana

Z Wikipedii

Zakon św. Stefana został założony przez księcia Kosmę Medyceusza z Florencji w 1561 roku. Patronem jego był św. Stefan, papież i męczennik, w święto którego wojska medycejskie pokonały Francuzów pod Marciano w 1554 roku.

Zakon ten był początkowo zakonem morskim, miał bronić Włoch od muzułmańskich i pirackich ataków od strony morza oraz uwalniać siłą chrześcijańskich jeńców z niewoli tureckiej. Opierał się na regule benedyktyńskiej, przyznanej przez papieża Piusa V w tym samym roku, w którym powstał. Wielkim mistrzem został sam założyciel, a prawo do noszenia tego tytułu mieli wyłącznie jego potomkowie. Główna siedziba tego zgromadzenia mieściła się w Pizie, a jego bazą było portowe miasto Livorno. Do zakonu przyjmowani byli tylko szlachcice, którzy przez 3 lata pobytu w klasztorze doskonalili się w sztuce wojennej.

Zakon brał udział w licznych akcjach militarnych. W 1565 roku jego rycerze weszli w skład odsieczy dla joannitów, broniących się na Malcie. W bitwie pod Lepanto uczestniczyło 12 okrętów zakonu, przyczyniając się w znacznym stopniu do rozbicia tureckiej armady. W XVI i XVII wieku okręty te wielokrotnie atakowały wybrzeże i porty tureckie. Szczyt potęgi zakon osiągnął na początku XVI wieku, gdy do jednej bitwy był w stanie wystawić nawet 45 statków.

Kryzys zakonu nastąpił w okresie napoleońskim, kiedy to został czasowo zlikwidowany, oraz w 1859 roku, kiedy formalnie go rozwiązano. Jednak przetrwał on do dnia dzisiejszego, ale jego charakter zmienił się. Obecnie nie zajmuje się żadną działalnością militarną. Ma dziś ok. 80 członków, Wielkim mistrzem jest aks. Zygmunt von Habsburg-Lothringen-Toscana, ur. 1966.

[edytuj] Bibliografia

• Gustav Adolph Ackermann, Ordensbuch..., Annaberg 1955