Zakon Syjonu

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Leonardo da Vinci - rzekomy autoportret, prawdopodobnie jeden ze szkiców postaci występujących w "Ostatniej Wieczerzy"

1. Niepotwierdzony historycznie zakon działający rzekomo na terenie Europy od 1099 do XVII w., na wzór masonerii. Przez niektórych badaczy łączony z ruchem katarskim.

2. Francuska wspólnota ogłaszająca się spadkobiercami Egipcjan, templariuszy i masonów, prawdopodobnie założona po II wojnie światowej i zarejestrowana w 1956.

[edytuj] Zakon Syjonu a Kod Leonarda da Vinci

Po wydaniu książki Dana Browna Kod Leonarda da Vinci zakon stał się obiektem powszechnego zainteresowania wśród historyków i zwolenników teorii spiskowych. Brown swoje informacje na temat Zakonu zaczerpnął z książek Richarda Leigha i Michaela Baigenta: "Święty Graal, Święta Krew" i "Testament Mesjasza". Według Browna założycielem Zakonu miał być w 1099 Gotfryd z Bouillon, potomek rodu Merowingów.

[edytuj] Domniemane początki Zakonu Syjonu (Prieuré de Sion)

Według wielu przesłanek, zakon miał zostać założony przez Godryfa de Bouillon, potomka rodu Merowingów, jednak samo stowarzyszenie mogło zostać założone już wcześniej... Sama historia rodu Merowingów jest zaiste kontrowersyjna, ponieważ na przestrzeni dziejów dochodziło do wielu spisków, morderstw i innych tajemniczych wypadków związanych z Merowingami... Wiemy, że ich ród pochodzi od plemienia Sigambrów, natomiast samo plemię wywodzi się z jednego z 12 plemion Izraela wybranego przez Boga (każdy z Merowingów miał między łopatkami czerwone znamię w kształcie krzyża, który później stał się symbolem Prieure de Sion)... Otóż owe plemię udało się do terenów nad Dunaj, ewoluując w Sigambrów. Według zapisków w 1118 r. został powołany (opisany przeze mnie jako oddzielne stowarzyszenie) zakon Templariuszy jako oddział Prieure de Sion. W 1188 r. doszło do rozłamu między zakonem Templariuszy, a Prieure de Sion, a jego godłem miał być czerwony krzyż o równych ramionach.

[edytuj] Zakon Syjonu współcześnie

Pierre Plantard w maju 1956 r. założył Zakon Syjonu (Prieuré de Sion) zajmujący się walką o budowę tanich mieszkań, jednak w ciągu roku organizacja upadła. Po kilku latach zakon został ponownie zarejestrowany. W 1979 Plantard wystąpił w BBC jako ekspert od historii templariuszy i ogłosił iż Zakon Syjonu jest "rozległą organizacją liczącą tysiące ludzi, a jego członkowie posiadają sekret, który powaliłby chrześcijaństwo na łopatki, gdyby postanowili go ujawnić". Sam Plantard nazywał się przy tym Wielkim Mistrzem pochodzącym z rodziny królewskiej. Podawał się za potomka pochodzącego z rodu Merowingów, pierwszej dynastii królewskiej władającej Francją od V do VIII wieku. Z tego wywodził swoje prawo do tronu francuskiego.

Na potwierdzenie swojego pochodzenia w 1975 r. przybrał nawet przydomek Saint-Clair. Cała mistyfikacja była na tyle zaaranżowana, że materiały na temat Zakonu Syjonu znajdowały się w różnych bibliotekach, w tym w Bibliotece Narodowej w Paryżu. Materiały w bibliotekach były falsyfikatami rozniesionymi przez samego Pierre'a i jego współpracowników. W 1993 r. Pierre Plantard przed sądem pod przysięgą zeznał, że cała historia jest zmyślona, a po przeszukaniu jego mieszkania znaleziono kilka innych sfałszowanych dokumentów, w tym i takie, które miały świadczyć, iż jest on królem Francji.

[edytuj] Domniemana lista Wielkich Mistrzów Zakonu Syjonu

• 1. Jean de Gisors (1188-1220)
• 2. Marie de Saint-Clair (1220-1266)
• 3. Guillaume de Gisors (1266-1307)
• 4. Edouard de Bar (1307-1336)
• 5. Jeanne de Bar (1336-1351)
• 6. Jean de Saint-Clair (1351-1366)
• 7. Blanche d'Evreux (1366-1398)
• 8. Nicolas Flamel (1398-1418)
• 9. Rene d'Anjou (1418-1480)
• 10. Yolande de Bar (1480-1483)
• 11. Sandro Filipepi (1483-1510)
• 12. Leonardo da Vinci (1510-1519)
• 13. Connetable de Bourbon (1519-1527)
• 14. Ferdinand de Gonzague (1527-1575)
• 15. Louis de Nevers (1575-1595)
• 16. Robert Fludd (1595-1637)
• 17. Johann Valentin Andrea (1637-1654)
• 18. Robert Boyle (1654-1691)
• 19. Isaac Newton (1691-1727)
• 20. Charles Radclyffe (1727-1746)
• 21. Charles de Lorraine (1746-1780)
• 22. Maximillian de Lorraine (1780-1801)
• 23. Charles Nodier (1801-1844)
• 24. Victor Hugo (1844-1885)
• 25. Claude Debussy (1885-1918)
• 26. Jean Cocteau (1918-1963)
• 27. Francois Ducaud-Bourget (1963-1981)
• 28. Pierre Plantard (1981-1984)

[edytuj] Przypisy

• M. Baigent R. Leigh H. Lincoln, "Święty Graal, Święta Krew", Książka i Wiedza, Warszawa 2004