Zbigniew Ihnatowicz

Z Wikipedii

Zbigniew Ihnatowicz (ur. 1906, zm. 1995) – polski architekt.

Zbigniew Ihnatowicz urodził się w 1906 roku w Postawach na Litwie (dzisiejsza Białoruś). Ukończył wileńskie gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1933 roku.

Po studiach prowadził działalność projektową w pracowniach Kazimierza Skórewicza i Juliusza Żórawskiego (do 1934 roku). Pracował również w Biurze Planu Regionalnego Warszawy (1934-1939).

W czasie II wojny światowej przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Murnau. Brał tam udział w międzynarodowym konkursie jenieckim na domy mieszkalne. Do Polski wrócił w 1946 roku i został projektantem w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego (1946-1949) oraz w biurach projektowych: Centralnym Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego oraz w Zakładach Artystyczno – Badawczych Akademii Sztuk Pięknych. Zajmował się również działalnością dydaktyczną jako wykładowca w warszawskiej ASP i na Wydziale Architektury Uniwersytetu Laval w Quebecu.

Do jego najważniejszych realizacji architektonicznych należą:

• domy mieszkalne w Postawach i Cieleśnicy (1929);
• Dom Polski w Pojana Mikului (Rumunia, 1937);
• Centralny Dom Towarowy w Warszawie (J. Romański, 1948-51);
• Ośrodek Sportowy Warszawianka (J. Sołtan, W. Gessler, W. Wittek, 1956-62);
• pawilon gastronomiczny "Wenecja" w Warszawie (J. Sołtan, A. Szczepiński, V. Damięcka, 1949-61);
• wnętrza dworca kolejowego Warszawa Śródmieście (J. Sołtan, A. Romanowicz, P. Szymaniak, W. Gessler, A. Szczepiński, 1963);
• Powszechny Dom Towarowy Dukat w Olsztynie (J. Sołtan, St. Brejowski, 1962);
• pawilony wystawowe na międzynarodowych targach, m.in. w Nowym Jorku, Helsinkach, Budapeszcie i Damaszku (1958-1968).

Ihantowicz był ponadto laureatem licznych konkursów architektoniczno-urbanistycznych. Zdobył m.in. Nagrodę Państwową II stopnia w dziedzinie sztuki, nagrody Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za wnętrza dworca Warszawa Śródmieście i zespół PDT w Olsztynie, Honorowa Nagroda SARP, a także członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937-56) oraz Rady Naukowej Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (1953-54) i Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Naczelnym Architekcie Warszawy (1957-59). W 1934 roku otrzymał status członka zwyczajnego Stowarzyszenia Architektów Polskich. Przewodniczył Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i zasiadał w radzie SARP.

Artykuły oraz reprodukcje projektów Ihnatowicza ukazywały się zarówno w publikacjach polskich, jak i zagranicznych.

Realizacje architekta, szczególnie te, które powstały w pracowni Sołtana, uważa się za obiekty wyprzedzające swoją epokę. Projekty Ihnatowicza charakteryzowała zawsze dbałość o odpowiednie zintegrowanie budynków z otoczeniem oraz troska o nadanie im właściwego wyrazu artystycznego. Jego realizacje zajmują ważne miejsce w historii polskiej myśli architektonicznej.