Zdzisław Stelmaszuk

Z Wikipedii

Zdzisław Stelmaszuk (ur. 23 maja 1936) - doktor nauk wojskowych, inżynier, generał dywizji Ludowego Wojska Polskiego.

Służbę wojskową rozpoczął w 1954 jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych (OSWInż.) we Wrocławiu. Promowany na podporucznika w 1957. Po promocji dowódca plutonu saperów w 9 pułku Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW). W l. 1959 -1960 dowódca plutonu w OSWInż. W 1960 porucznik. W l. 1960 - 1962 dowódca kompanii saperów w 9 pułku KBW. Po ukończeniu Wojskowej Akademii Technicznej w 1966 w stopniu kapitana pomocnik dowódcy batalionu budowy mostów w 5 Brygadzie Saperów w Szczecinie, następnie do 1968 dowódca batalionu saperów w 5 Brygady Saperów. Na tym stanowisku mianowany majorem. Przez cztery lata dowóca dywizyjnego batalionu saperów 7 Dywizji Desantowej. W l. 1972 - 1974 dowódca 9 pułku pontonowego w Chełmnie. W 1972 podpułkownik. Pułk zdobył tytuł przodującej w Wojskach Inżynieryjnych. Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w 1976 dowódca 5 Brygady Saperów, pułkownik. Od 1978 szef Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego, później zastępca i szef Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1983 generał brygady. W 1987 zastępca szefa Sztabu Generalnego ds. operacyjnych. W 1988 generał dywizji. Od września 1989 do września 1990 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego.

W l. 1990 - 1992 szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Inicjował pierwsze kontakty z NATO. Reorganizował Sztab Generalny. Przez kolejny rok w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. W l. 1993 - 1994 doradca w Zespole Doradców ministra Obrony Narodowej. Zawodową służbę wojskową zakończył 7 października 1994. Mieszka w Warszawie.

Odznaczenia:Krzyże Komandorski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyże Zasługi, odznaczenia resortowe.

[edytuj] Bibliografia

M. Jędrzejko Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej(1989 - 2002) wyd.: von borowiecky warszawa 2002