Znaki bojowe, stanice

Z Wikipedii

^{[styl do poprawy]} Znaki bojowe, stanice – dawniej wiele ludów posiadało znaki bojowe. Były to zazwyczaj rzeźbione z drewna podobizny bogów, którzy podczas wojny opiekowali się danym oddziałem. Niektóre barbarzyńskie plemiona sąsiadujące z Imperium Rzymskim używały podobizn zwierząt np. orła, jelenia, dzika, tura. Mogły one być totemem plemiennym czyli symbolizować mitycznego praojca całego plemienia, wcieleniem przodków lub bóstwem opiekuńczym. Ich obrona była najważniejszym zadaniem oddziału, który starał się jednocześnie zdobyć znaki bojowe przeciwnika. Słowianie nazywali je stanicami od tzw. „stanu bożego” czyli świątyni, miejsca kultu gdzie były przechowywane. W trakcie kampanii wojennej znaki bojowe „wędrowały” razem z wojownikami danego plemienia. Zatykano je przed namiotem księcia lub wodza na znak jego starszeństwa. Podczas bitwy chronił je doborowy oddział złożony z najlepszych wojów plemienia.

Według teorii niektórych historyków (Joachim Lelewel , Franciszek Piekosiński) ze stanic wywodzą się najstarsze polskie herby. Jest to wysoce prawdopodobne, ponieważ godła niektórych naszych herbów wywodzą się jeszcze z okresu przedheraldycznego, czego dowodzi zachowany materiał sfragistyczny.