Łapanka
Z Wikipedii
Łapanka – nazwa (pierwotnie potoczna) jednego z głównych sposobów używanych przez Niemców podczas II wojny światowej dla zatrzymania większej liczby przypadkowych więźniów.
Metoda polegała na nagłym i szczelnym okrążeniu zdefiniowanego terenu miejskiego (fragmentu ulicy, placu, dworca itp.) i zatrzymaniu wszystkich, bądź wybranych spośród znajdujących się tam ludzi. W łapankach uczestniczyli na ogół SS, Gestapo lub żołnierze Wermachtu. Często do udziału w łapankach byli kierowani przez władze niemieckie również członkowie granatowej policji (policja stworzona przez Niemców ze struktury i funkcjonariuszy Policji Państwowej działająca w Generalnym Gubernatorstwie).
Łapanki były organizowane w szczególności w miastach na terenie Generalnego Gubernatorstwa oraz na ziemiach kresów wschodnich po ataku Niemiec na ZSRR. Osoby zatrzymane były zamykane w więzieniach, zsyłane na przymusowe roboty do Niemiec, deportowane do obozów koncentracyjnych, lub mordowane w masowych egzekucjach.
Łapanki były również organizowane na terenach gett. Ofiary były wówczas najczęściej wywożone do ośrodków zagłady.
Łapanki stanowiły jedno z podstawowych narzędzi terroru miejskiego. W przeciwieństwie do osób zatrzymywanych w mieszkaniach, osoby zatrzymywane na ulicy nie miały okazji nawet założyć adekwatnego ubrania bądź obuwia. Rodziny zatrzymanych mogły jedynie domyślać się powodów ich nagłego zniknięcia.
Zobacz też