Andrzej Maksymilian Fredro
Z Wikipedii
Andrzej Maksymilian Fredro herbu Bończa (ok. 1620-1679) – wojewoda podolski od 1676, polski polityk i filozof, pisarz epoki baroku.
Urodzony i zamieszkały na Rusi Czerwonej. Wielokrotny uczestnik sejmów walnych, rzecznik średniej szlachty. Wystawca znacznych oddziałów wojskowych na kolejne wojny. W 1651 poseł do Siedmiogrodu. Marszałek pierwszego zerwanego parlamentu (1652). Od 1654 kasztelan lwowski. W czasie potopu szwedzkiego wierny królowi. W latach sześćdziesiątych opozycjonista. Neutralny w czasie rokoszu Lubomirskiego. W 1669 zwolennik wyboru Polaka (Piasta). Ufortyfikował Przemyśl. Na elekcji 1674 poparł Jana Sobieskiego. Od 1676 wojewoda podolski.
Dobrze wykształcony, nieprzeciętnie inteligentny, pisał chętnie i z powodzeniem. Autor zbiorów sentencji: Monita politico-moralia (1664), wydanych kilkanaście razy w ciągu następnych stu lat, czytanych również za granicą, tłumaczonych na niemiecki i francuski, oraz Przysłowia mów potocznych (1658). Twórca traktatów: Scriptorum [...] fragmenta (1660) oraz Militarium [...] libri II (1668). W dziedzinie gospodarki opowiadał się za merkantylizmem, w dziedzinie polityki - za demokracją, w dziedzinie moralności – za złotym środkiem.
Był zwolennikiem kontrreformacji. W 1665 ufundował Kalwarię Pacławską.
Poprzednik Wincenty Korwin Gosiewski |
Marszałek Sejmu I Rzeczypospolitej 1652 |
Następca Aleksaner Sielski |