Armstrong Whitworth Albemarle
Z Wikipedii
Armstrong Whitworth A.W.41 Albemarle | |
Dane podstawowe | |
Państwo | Wielka Brytania |
Producent | Armstrong Whitworth Aircraft |
Typ | bombowiec |
Załoga | 4-osobowa |
Historia | |
Data oblotu | 20 marca 1940 |
Wycofanie ze służby | 1945 |
Dane techniczne | |
Napęd | 2 silniki Bristol Hercules XI (turbośmigłowe) |
Moc | 2 × 1590 KM (1190 kW) |
Wymiary | |
Rozpiętość | 23,47 m |
Długość | 18,26 m |
Wysokość | 4,75 m |
Powierzchnia nośna | 74,6 m2 |
Masa | |
Własna | 10270 kg |
Startowa | 16590 kg |
Osiągi | |
Prędkość maksymalna | 426 km/h |
Prędkość przelotowa | 274 km/h |
Prędkość patrolowa | 113 km/h |
Prędkość wznoszenia | 5 m/s |
Pułap | 5486 m |
Zasięg | 2092 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
4 wieżyczki z karabinami maszynowymi 7,7 mm na grzbiecie. W kilku pierwszych egzemplarzach znajdowały się dodatkowe dwie wieżyczki pod samolotem. | |
Przestrzeń ładunkowa | |
2040 kg bomb | |
Użytkownicy | |
RAF | |
Rzuty | |
Armstrong Whitworth A.W.41 Albemarle - brytyjski dwusilnikowy wojskowy samolot transportowy z okresu II wojny światowej. Pierwotnie zaprojektowany jako bombowiec średni, następnie przeznaczony do zadań transportowych o charakterze ogólnym i specjalnym takich jak transport wojsk spadochronowych, czy holowanie szybowców desantowych. Samoloty tego typu wzięły m.in. udział w lądowaniu w Normandii i operacji Market Garden.
[edytuj] Projekt i rozwój konstrukcji
Projekt samolotu powstał w oparciu o specyfikację B.38/18 brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa, która wymagała dwusilnikowego bombowca średniego o konstrukcji metalowo-drewnianej, który mógłby być produkowany poza ośrodkami przemysłu lotniczego. Wiele części samolotu zostało wykonanych ze stali w celu oszczędzenia aluminium, co miało negatywny wpływ na parametry maszyny. Pierwsze dwa prototypy zostały zbudowane w wytwórni Armstrong Whitworth. Oblatano je 20 marca 1940. Pierwotny projekt zakładał załogę składająca się z sześciu ludzi, włączając dwóch strzelców obsługujących sprzężone karabiny maszynowe, odpowiednio na grzbiecie kadłuba i pod nim. W takiej konfiguracji wyprodukowano 32 samoloty oznaczone jako MK I Seria I. Maszyny tego typu zostały użyte w akcjach bojowych jedynie dwa razy, gdyż uważane były za gorsze od pozostających w służbie Wellingtonów. Pozostałe samoloty były budowane jako transportowe, przeznaczone do zadań ogólnych (GT), lub specjalnych (ST).
Charakterystyczną cechą konstrukcji było podwozie, które składało się z chowanego koła w przedniej części kadłuba w połączeniu z półzakrytym, amortyzowanym, kołem ogonowym. Takie rozwiązanie zostało zastosowane po raz pierwszy w samolocie produkcji brytyjskiej.