Z Wikipedii

Benetton
Pełna nazwa	Benetton Formula Ltd.
Aktywna	1986 - 2001
Ważni ludzie
Inne
Debiut	Grand Prix Brazylii 1986
Ostatni wyścig	Grand Prix Japonii 2001
Mistrzostwa konstruktorów	1 (1995)
Mistrzostwa kierowców	2 (1994, 1995)
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Benetton Formula Ltd. - zespół Formuły 1 uczestniczący w niej pomiędzy 1986 i 2001 rokiem, będący własnością rodziny Benetton, która prowadzi ogólnoświatową sieć sklepów z odzieżą.

Spis treści 1 Historia 1.1 Początki 1.2 Era Schumachera 1.2.1 1994 1.2.1.1 Pierwsza połowa sezonu 1.2.1.2 Afery wokół Benettona 1.2.1.3 Końcówka sezonu 1.2.2 1995 1.3 Ku upadkowi 1.4 Benetton odchodzi 2 Sukcesy 3 Byli kierowcy teamu

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki

Koncern Benettona wkroczył do Formuły 1 w 1983 roku po to, by sponsorować zespół Tyrrell. W następnym sezonie włoski koncern odzieżowy sponsorował zespół Alfa Romeo, ale to było jeszcze za mało. Benetton pragnął odgrywać większą rolę w Formule 1. W roku 1985 sponsorowano Alfę Romeo oraz podupadający zespół Toleman (którego kierowcą był m.in. Ayrton Senna). Ostatecznie postanowiono zakupić Tolemana i zmienić jego nazwę na Benetton. W roku 1986 podczas Grand Prix Brazylii debiutowała ekipa Benetton Formula, która początkowo stosowała silniki BMW, mające podobno moc zbliżoną do 1300 KM. Pierwszymi kierowcami zostali Austriak Gerhard Berger oraz Włoch Teo Fabi. Już w pierwszym sezonie Fabi zdobył dwa pole positions (w Grand Prix Austrii oraz Grand Prix Włoch), a Berger odniósł zwycięstwo w Grand Prix Meksyku. Łącznie ci kierowcy zdobyli 19 punktów, co pozwoliło zespołowi uplasować się na szóstej pozycji. W kolejnym sezonie zmieniono dostawcę silników (awaryjne BMW zastąpiono silnikami Forda, które - jak się okazało - miały napędzać Benettona przez osiem lat), kierowcę (Gerharda Bergera zastąpił Thierry Boutsen) i mimo mniej rewelacyjnych osiągnięć (brak zwycięstw czy pole positions) zespół awansował na piątą pozycję, uzyskując 28 punktów. W sezonie 1988 było jeszcze lepiej. Thierry Boutsen oraz Alessandro Nannini zdobyli 39 punktów, co umożliwiło zespołowi awans na rewelacyjne trzecie miejsce, wyprzedzając ekipy m.in. Lotusa, Williamsa i Tyrrella. W sezonie 1989 jeżdziło dla zespołu trzech kierowców: Nannini, Emmanuele Pirro i Johnny Herbert. Zdobyli oni identyczną ilość punktów jak w poprzednim sezonie, jednakże spadli na czwarte miejsce. Za to Nannini wygrał Grand Prix Japonii, korzystając na kolizji między Alainem Prostem i Ayrtonem Senną. Było to pierwsze i jedyne zwycięstwo Włocha w Formule 1. W sezonie 1990 do ekipy dołączył były trzykrotny mistrz świata, Brazylijczyk Nelson Piquet, który wygrał dwa wyścigi - w Japonii oraz Australii. Zespół zdobył wtedy 71 punktów i trzecią pozycję w klasyfikacji ogólnej. W sezonie 1991 Piquet, którego partnerem w zespole został Roberto Moreno, wywalczył kolejne zwycięstwo, w Grand Prix Kanady. W tym samym sezonie w Formule 1 zadebiutował kierowca, z którym zespół miał wkrótce święcić największe sukcesy. Kierowca ten nazywał się Michael Schumacher.

[edytuj] Era Schumachera

Schumacher ani nie jeździł od początku sezonu, ani nie zadebiutował w Benettonie. Pierwszym zespołem, do jakiego trafił Niemiec, był Jordan. Szef zespołu, Eddie Jordan, szukał zastępcy dla Belga Bertranda Gachota, który poszedł na kilka miesięcy do więzienia za napad na taksówkarza w Londynie, i postawił na Niemca. Schumacher zadebiutował w Grand Prix Belgii. Mimo że musiał wycofać się z wyścigu z powodu awarii samochodu, przyciągnął uwagę kilku zespołów. Ostatecznie Niemiec przeszedł do Benettona w miejsce Moreno i w swoim pierwszym wyścigu we Włoszech zdobył dwa punkty za piąte miejsce. Ostatecznie Niemiec z 4 punktami skończył sezon na 12 miejscu, a zespół, zdobywszy punktów 38,5, zajął na koniec sezonu czwarte miejsce. W kolejnym sezonie partnerem Niemca został Anglik Martin Brundle. Schumacher wywalczył zwycięstwo w Belgii i zakończył sezon na trzecim miejscu (53 punkty). 38 punktów dorzuconych przez Brundle'a (szóste miejsce) spowodowało, iż zespół sezon zakończył na trzecim miejscu, aż o 70 punktów wyprzedzając czwarte Ferrari. Sezon 1993 nie zapowiadał jeszcze wielkich sukcesów. Wprawdzie Schumacher (którego kolegą w zespole został Riccardo Patrese) wygrał Grand Prix Portugalii, a obaj kierowcy zdobyli w sumie 72 punkty (co zaowocowało trzecim miejscem na koniec sezonu), jednakże w zespole mało kto myślał o tytułach mistrzowskich. Aż wreszcie nastał rok 1994.

[edytuj] 1994

[edytuj] Pierwsza połowa sezonu

Sezon ten był pełen sensacji i emocji. Partnerem "Schumiego" został młody Holender Jos Verstappen. Niemiec w pierwszych czterech wyścigach odniósł zwycięstwa. Najpierw pokonał Ayrtona Sennę w jego domowym Grand Prix, później rozgromił konkurentów w wyścigu o Grand Prix Pacyfiku, następnie wygrał tragiczne dla Rolanda Ratzenbergera i Ayrtona Senny Grand Prix San Marino oraz uliczne Grand Prix Monako. Wydawało się, że nic nie będzie w stanie zatrzymać Niemca w drodze po tytuł mistrzowski. Gdy Schumacher miał na koncie 40 punktów, jego najgroźniejszy rywal, Damon Hill, miał ich zaledwie 7. Następnie Hill wprawdzie wygrał Grand Prix Hiszpanii, ale następne dwa wyścigi - Grand Prix Kanady oraz Francji ponownie należały do Schumachera. Grand Prix Wielkiej Brytanii to kompromitacja Benettona - Verstappen nie dojechał do mety, a Schumacher po wyścigu został wykluczony za zignorowanie kary stop & go, nałożonej na niego za wyprzedzanie podczas okrążenia zapoznawczego. Mimo to na półmetku sezonu Schumacher miał 66 punktów, a Hill 39.

[edytuj] Afery wokół Benettona

Jednakże kara, jaką nałożono na Schumachera, polegała nie tylko na odebraniu 6 punktów, ale również na wykluczeniu Niemca z wyścigów o Grand Prix Niemiec oraz Grand Prix Węgier. Ostatecznie po złożeniu przez zespół apelacji Niemiec pojechał w tych wyścigach, ale zabroniono mu startu w Grand Prix Włoch i Grand Prix Portugalii. Wyścigu w Niemczech nie ukończył ani Schumacher, ani Verstappen. Ten drugi miał pożar podczas tankowania w boksach. Pośrednią przyczyną było nielegalne zwiększenie przepustowości tankowania z 12 do 14 litrów na sekundę poprzez usunięcie siatkowego filtra. Benetton tłumaczył się, że przedstawiciel producenta urządzeń do tankowania, firmy Intertechnique wyraził zgodę na usunięcie tego filtra. Zespół Larrousse potwierdził tę wersję wydarzeń (jednakże należy pamiętać, że team ten kupował w owym czasie od Benettona skrzynie biegów). Ponadto zarzucono zespołowi, iż stosował on zakazany przez regulamin system "launch control", pozwalający na optymalny, zautomatyzowany start poprzez wykorzystanie pełnej możliwości układu napędowego. Po badaniu dokonanym przez specjalistyczną firmę, LDRA, okazało się, iż w oprogramowaniu ukryto instrukcje umożliwiające samoczynne sterowanie sprzęgłem, obrotami silnika i skrzynią biegów. Benetton oświadczył, iż nigdy z tych instrukcji nie korzystano, a usunięcie ich jest zbyt kosztowne. Wyścig na Węgrzech wygrał Schumacher (trzecie miejsce zajął Verstappen), ale kolejny skandal wybuchł po Grand Prix Belgii, które Niemiec wygrał. Okazało się, iż wymagana regulaminem deska umieszczona pod podłogą bolidu nie ma odpowiedniej grubości. Ostatecznie postanowiono zdyskwalifikować Schumachera, dzięki czemu zwycięstwo przy "zielonym stoliku" odniósł Damon Hill.

[edytuj] Końcówka sezonu

Hill wykorzystał fakt, iż miejsce Schumachera w zespole musiał zająć Jyrki Järvilehto i wygrał wyścigi we Włoszech i Portugalii. Gdy Niemiec powrócił do rywalizacji, wygrał wyścig o Grand Prix Europy, a w Grand Prix Japonii był drugi, tuż za Damonem Hillem. Ostatni wyścig sezonu, Grand Prix Australii, zakończył się w atmosferze skandalu. Schumacher spowodował wypadek, w którym uczestniczył jego najgroźniejszy konkurent. Po wyścigu upierał się, że nie zrobił tego celowo; FIA uwierzyła jego tłumaczeniom i zadecydowała o przyznaniu tytułu Niemcowi, który po bardzo emocjonującym i kontrowersyjnym sezonie pokonał w klasyfikacji Damona Hilla o jeden punkt.

[edytuj] 1995

W roku 1995 Benetton zmienił dostawcę silników. Słabsze o około 80 KM od silników Ferrari silniki Forda zastąpiono silnikami Renault, takimi samymi, jakich używano w Williamsie. Dało to znakomite efekty - silniki te były bardzo mocne i bezawaryjne. Ponadto cały sezon u boku Schumachera przejeździł Johnny Herbert, którego niespodziewanie zatrudniono już w sezonie 1994 na dwa ostatnie wyścigi. Sezon był dla zespołu najbardziej udanym w historii. Schumacher dziewięć razy stawał na najwyższym stopniu podium (w wyścigach o Grand Prix Brazylii, Hiszpanii, Monako, Francji, Niemiec, Belgii, Europy, Pacyfiku i Japonii. Ponadto dwa wyścigi (o Grand Prix Wielkiej Brytanii i Włoch wygrał Johnny Herbert. Łącznie obaj kierowcy zdobyli 137 punktów, dzięki czemu zespół zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1 w klasyfikacji konstruktorów. Schumacher natomiast obronił tytuł mistrzowski, mając 33 punkty przewagi nad Damonem Hillem. Po tym sezonie Schumacher odszedł do Ferrari, a Herbert do Saubera. Ich miejsca zajęli Francuz Jean Alesi oraz powracający do zespołu po 10 latach Gerhard Berger.

[edytuj] Ku upadkowi

W sezonie 1996 obaj kierowcy spisywali się dobrze - wprawdzie ani razu nie wywalczono zwycięstwa czy pole position, ale wysokie miejsca zajmowane podczas wielu wyścigów spowodowały, że zespół z 68 punktami zakończył rywalizację na trzecim miejscu. W kolejnym sezonie utrzymano silniki Renault oraz skład (na trzy wyścigi Bergera zastąpił Alexander Wurz). Berger wygrał wyścig o Grand Prix Niemiec. Było to ostatnie zwycięstwo zarówno Austriaka, jak i zespołu Benetton. Po sezonie z zespołu odeszli obaj kierowcy, z dostarczania silników do Formuły 1 wycofała się firma Renault. Kierowcami Benettona na sezon 1998 byli Giancarlo Fisichella oraz Alexander Wurz. Do napędzania bolidów używano natomiast starych silników Renault, przygotowywanych przez firmę Mecachrome; we włoskim zespole nosiły one nazwę Playlife, jak jedna z linii odzieżowych Benettona. Chociaż zespół przez większą część sezonu utrzymywał się na trzeciej pozycji, ostatecznie z 33 punktami uplasował się na 5 miejscu. W sezonie 1999 było jeszcze gorzej. W tym samym składzie i z tymi samymi silnikami, Benetton ukończył rywalizację na szóstym miejscu z zaledwie 16 punktami.

[edytuj] Benetton odchodzi

W marcu 2000 roku firma Benetton za 120 milionów dolarów postanowiła sprzedać udziały Renault, które zamierzało wrócić do Formuły 1 z własnym samochodem i silnikiem. Sezon ten był nieco lepszy od poprzedniego, ponieważ zespół uzyskał 20 punktów, co dało mu czwarte miejsce. Sezon 2001 był ostatnim, ale i najgorszym sezonem w historii zespołu. Nie pomogło zastąpienie Wurza Jensonem Buttonem, zespół z zaledwie 10 punktami zdołał wywalczyć na koniec sezonu siódme miejsce. Po sezonie zmieniono nazwę zespołu na RenaultF1, a Benetton zniknął ze świata Formuły 1.

[edytuj] Sukcesy

Starty w Grand Prix: 520
Zdobyte punkty: 851,5
Zwycięstwa: 27
Pole positions: 15
Ilość miejsc na podium: 105
Tytuły mistrzowskie w klasyfikacji kierowców: 2 (1994, 1995)
Tytuły mistrzowskie w klasyfikacji konstruktorów: 1 (1995)

[edytuj] Byli kierowcy teamu

• Giancarlo Fisichella
• Jenson Button
• Alexander Wurz
• Jean Alesi
• Jos Verstappen
• Jyrki Järvilehto
• Riccardo Patrese
• Martin Brundle
• Michael Schumacher
• Nelson Piquet
• Roberto Moreno
• Emmanuele Pirro
• Johnny Herbert
• Alessandro Nannini
• Thierry Boutusen
• Gerhard Berger
• Teo Fabi