Kūkai
Z Wikipedii
Kūkai (jap. 空海) (774 - 835) - był japońskim mnichem, uczonym, poetą i artystą, założycielem buddyjskiej sekty Shingon (zwanej sektą "Prawdziwego słowa"). Znany jest również pod pośmiertnym imieniem Kōbō-Daishi (jap. 弘法大師 wielki mistrz rozpowszechniający prawo) nadanym mu przez dwór cesarski w 921 r.
W roku 804 Kūkai wyruszył do Chin, gdzie pobierał nauki u Huiguo, nauczyciela buddyzmu ezoterycznego, który z kolei był bezpośrednim uczniem indyjskiego nauczyciela. Do Japonii Kūkai powrócił w 806 roku. Podczas swojego pobytu w Państwie Środka mógł również poznać chińską kaligrafię i poezję ucząc się u najlepszych mistrzów ówczesnych czasów.
W 816 roku otrzymał z nadania cesarza Saga ziemię na górze Kōya (obecnie miejscowość Kōya-san), gdzie założył jeden z dwóch ośrodków szkoły Shingon.
Kūkai zasłynął jako kaligraf i twórca sylabariusza japońskiego kana służącego do zapisu elementów fonetycznych języka japońskiego (obok chińskich znaków kanji). Jest uważany również za twórcę iroha, jednego z najbardziej znanych japońskich wierszy, napisanego przy zastosowaniu każdej z sylab kana. Był również rzeźbiarzem, architektem, a nawet inżynierem (w 822 roku kierował na polecenie dworu cesarskiego budową zbiornika irygacyjnego).
[edytuj] Bibliografia
- Maciej Kanert Starożytna Japonia, WUJ, Kraków 2006, ISBN 83-233-2152-3
- Jolanta Tubielewicz Kultura Japonii. Słownik, WSiP, Warszawa 1996, ISBN 83-02-06378-9
[edytuj] Zobacz też
- Saichō (Dengyō Daishi)
