Literatura polska - pozytywizm
Z Wikipedii
Pozytywizm w literaturze polskiej to nurt literacki, który występował w okresie od powstania styczniowego do lat 90. XIX wieku.
Pozytywizm występował po okresie romantyzmu, a po nim następował okres Młodej Polski.
Ten prąd literacki wziął swoją nazwę i wyrastał z kierunku filozoficznego także nazywanego pozytywizmem. Pozytywizm swoją wiedzę o świecie budował na naukowych, sprawdzalnych faktach, a rządzące naturą prawa przenosił także na losy jednostek, czy układy społeczne. Duży wpływ na zapoczątkowanie tego nurtu miał francuski myśliciel - Auguste Comte.
Określany przez trzy czynniki - scjentyzm, ewolucjonizm, utylitaryzm. Program pozytywistyczny opierał się na czterech podstawowych punktach:
- praca organiczna
- praca u podstaw
- asymilacja Żydów i innych mniejszości narodowych
- emancypacja kobiet
Powieściopisarze okresu pozytywizmu:
- Eliza Orzeszkowa (1841-1910)
- Bolesław Prus (1847-1912)
- Maria Konopnicka (1842-1910)
- Adolf Dygasiński (1839-1902)
- Ludwika Godlewska (1863-1901)
- Wiktor Gomulicki (1848-1919)
- Maria Rodziewiczówna (1863-1944)
- Henryk Sienkiewicz (1846-1916) (Nagroda Nobla w roku 1905)
- Antoni Sygietyński (1850-1923)
- Aleksander Świętochowski (1849-1938)
- Gabriela Zapolska (1857-1921)
Poeci:
- Adam Asnyk (1838-1897)
- Maria Ilnicka (1825 lub 1827-1897)
- Felicjan Faleński (1825-1910)
- Aleksander Michaux (1839-1895)
- Wacław Rolicz-Lieder
Dramaturdzy:
- Adam Asnyk (1838-1897)
- Michał Bałucki (1837-1901)
- Józef Bliziński (1827-1893)
- Felicjan Faleński (1825-1910)
- Edward Lubowski (1837-1923)
- Józef Narzymski (1839-1872)
- Zygmunt Sarnecki (1837-1922)
- Józef Szujski (1835-1883)
- Aleksander Świętochowski (1849-1938)
- Kazimierz Zalewski (1849-1919)
Krytycy i teoretycy literatury:
- Piotr Chmielowski (1848-1904)