Sejm niemy
Z Wikipedii
Sejm niemy – sesja sejmu I Rzeczypospolitej, która miała miejsce 1 lutego 1717 w Warszawie, za panowania króla Augusta II Mocnego. Sejm ten został nazwany "niemym" z powodu niedopuszczenia posłów do głosu, w obawie przed zerwaniem obrad. Miał charakter sejmu pacyfikacyjnego kończącego czas walki króla ze szlachtą.
August II Mocny dążył do ściślejszego powiązania Polski i Saksonii, w której był dziedzicznym elektorem. Polska była wówczas pod ogromnym wpływem Rosji a August II dążył do zmniejszenia jej ingerencji w sprawy Rzeczypospolitej. Po wprowadzeniu wojsk saskich na tereny Polski, część szlachty (wspieranej przez Rosję) zareagowała zawiązaniem konfederacji tarnogrodzkiej, czego skutkiem była wojna domowa.
Król wraz ze szlachtą w celu rozwiązania konfliktu zwrócił się do cara Rosji – Piotra I. Skutkiem tego było wkroczenie wojsk rosyjskich na teren Litwy oraz układ między królem a szlachtą zawarty 3 listopada 1716 przy mediacji posła rosyjskiego Grzegorza Dołgorukiego, zatwierdzony później na jednodniowym sejmie, zwanym później niemym. Z powodu obaw przed jego zerwaniem nikomu oprócz przewodniczącego obradom marszałka Stanisława Ledóchowskiego oraz odczytujących nowe uchwały posłów nie wolno było się odzywać
[edytuj] Postanowienia sejmu niemego
- zmniejszenie władzy hetmanów
- wprowadzenie podatków na zawodową armię
- ograniczenie władzy senatu
- zabroniono królowi Augustowi II Mocnemu opuszczania terytorium Polski na dłuższy czas
- wojska saskie z wyjątkiem gwardii królewskiej miały opuścić ziemie polskie
- ministrom saskim odebrano prawo decydowania w sprawach polskich, a ministrom polskim w sprawach saskich
- obydwa państwa tj. Polskę i Saksonię miała łączyć tylko unia personalna
- podniesienie liczebności wojska do 24 tys. (18 tys. koronnego i 6 tys. litewskiego)
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
Sejm Niemy - Muzeum Historii Polski
