Tydzień

Z Wikipedii

Tydzień to pozaukładowa jednostka miary czasu, okres 7 dni. Ta miara czasu związana jest z fazami Księżyca i odpowiada mniej więcej 1/4 miesiąca. Znany już był Babilończykom w drugim tysiącleciu p.n.e. Tydzień został wprowadzony do kalendarza rzymskiego w 321 r. n.e., a później został przyjęty w średniowiecznym kalendarzu kościelnym.

Biblia przekazuje opis stworzenia świata w ciągu 7 dni tygodnia. Bóg stwarzał świat przez 6 dni, a siódmego dnia (w szabat – sobotę) odpoczywał – stąd ostatni dzień tygodnia jest dniem świętym, poświęconym Bogu. W judaizmie i częściowo chrześcijaństwie świętym dniem odpoczynku, zgodnie z powyższym, jest sobota. Jednak główny nurt chrześcijaństwa zachowuje inny dzień odpoczynku – niedzielę (pierwszy dzień tygodnia wg Biblii), na pamiątkę zmartwychwstania Jezusa. Dla wyznawców islamu dniem odpoczynku jest piątek.

Nazwy dni tygodnia w większości języków zachodnioeuropejskich pochodzą od nazw rzymskich, utworzonych od nazw bóstw. Własne nazwy posiadają np. języki słowiańskie (poza sobotą) – w tym polski – i częściowo germańskie, gdzie zwykle nazwy bogów rzymskich zostały zastąpione nazwami ich germańskich odpowiedników.

Rachuba dni tygodnia jest w historii ludzkości w stosunku do innych jednostek czasu jak np. rok, miesiąc, dzień, godzina, sekunda najbardziej stała i prawdopodobnie nie była przerywana. Jako wyjątki można podać wprowadzenie przez Wielką Rewolucję Francuską dziesięciodniowego cyklu oraz sześciodniowego cyklu obowiązującego w Związku Radzieckim w okresie międzywojennym.

W Związku Radzieckim w 1929 roku w ramach walki z Cerkwią wprowadzono sześciodniowy tydzień roboczy, zwany nieprerywka z jednym dniem wolnym od pracy. W ten sposób chrześcijańska niedziela wypadała w coraz to inny dzień tygodnia. Siedmiodniowy tydzień został w ZSRR przywrócony dopiero dekretem z dnia 26 czerwca 1940 roku w przededniu przystąpienia Związku do wojny.