Węgorz elektryczny
Z Wikipedii
| Węgorz elektryczny | |
 |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | promieniopłetwe |
| Rząd | strętwokształtne |
| Rodzina | Electrophoridae |
| Rodzaj | Electrophorus |
| Gatunek | węgorz elektryczny |
| Nazwa systematyczna | |
| Electrophorus electricus | |
| (Linnaeus, 1766) | |
 Systematyka w Wikispecies |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Węgorz elektryczny, strętwa (Electrophorus electricus) - ryba strętwokształtna, jedyny przedstawiciel rodziny Electrophoridae[1] i rodzaju Electrophorus Gill, 1864.
Spis treści |
[edytuj] Zasięg występowania
Północno-wschodnia Ameryka Południowa, dorzecze Amazonki i Orinoko.
[edytuj] Charakterystyka
Ciało wydłużone, cylindryczne, nagie, bez płetw grzbietowej i brzusznych. Wyglądem przypomina węgorze i początkowo był klasyfikowany z rybami węgorzokształtnymi (Anguilliformes), jednak oprócz kształtu nie wykazuje z nimi cech wspólnych. Ubarwienie od szarego do brązowego i czarnego, z podgardlem w odcieniu pomarańczowym. Po bokach, wzdłuż płetwy odbytowej posiada narządy elektryczne wytwarzające napięcie od 300-600 V. Narządy te powstały z mięśni brzusznych i są wykorzystywane do zabijania bądź ogłuszania zdobyczy, mogą służyć w celach obronnych. Są też wykorzystywane do elektrolokacji. Zajmują 80% ciała ryby, pozostałe 20% przypada na głowę i jamę brzuszną. Wytwarzane napięcie jest zależne od rozmiarów osobnika. Poza podstawową parą narządów elektrycznych te niezwykłe ryby mają jeszcze dodatkowe narządy: aparat Sachsa i aparat Huntera - obydwa wspomagające pracę narządów elektrycznych oraz wzmacniający zdolność odbierania dźwięków aparat Webera. Starsze osobniki całkowicie tracą wzrok.
Węgorz elektryczny osiąga długość maksymalnie do 2,5 m i masę ciała do 20 kg. Najczęściej spotykane są osobniki o długości ok. 1 m.
[edytuj] Tryb życia
Zasiedla muliste odcinki rzek, zwłaszcza miejsca głębsze i zacienione. Co 10-15 minut wypływa pod powierzchnię, aby zaczerpnąć powietrza atmosferycznego, którym oddycha dzięki silnie unaczynionemu nabłonkowi jamy gębowej i gardzieli. To przystosowanie pozwala mu przebywać w wodach o bardzo niskiej zawartości tlenu. Pozbawiony możliwości zaczerpnięcia powietrza - pomimo posiadanych skrzeli - ginie z braku tlenu.
Prowadzi samotniczy tryb życia. Zjada ryby, płazy i większe bezkręgowce. Ikra jest składana w dobrze zamaskowanym gnieździe budowanym przez samca. Samice składają kilkanaście tysięcy jajeczek. Przebieg tarła i rozród są słabo poznane. Młode węgorze żywią się bezkręgowcami.
Nie jest znana długość życia węgorzy elektrycznych w warunkach naturalnych. W niewoli samce żyją 10-15 lat, a samice 12-22.[2]
[edytuj] Znaczenie gospodarcze
Węgorze elektryczne są poławiane lokalnie w celach konsumpcyjnych. Ich mięso jest tłuste i smaczne.
[edytuj] Przypisy
- ↑ FishBase za Nelsonem zalicza węgorza elektrycznego do rodziny Gymnotidae [Nelson, Joseph, S. (2006). Fishes of the World]
- ↑ Cormier, L. 2000. "More Information about Electric Eels" (On-line)
[edytuj] Zobacz też
- Sum elektryczny
- Drętwowate
- Narządy elektryczne
- Elektrolokacja
- Elektrorecepcja
- Porażenie prądem elektrycznym
[edytuj] Bibliografia
- Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.
