Wincenty Pallotti

Z Wikipedii

Wincenty Pallotti właściwie Vincenzo Pallotti (ur. 21 kwietnia 1795 w Rzymie, zm. 22 stycznia 1850 tamże) - włoski ksiądz katolicki, założyciel Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, którego integralną częścią są pallotyni i pallotynki; ogłoszony świętym w Kościele katolickim w 1963. Wspomnienie św. Wincentego Pallottiego (w Polsce obchodzone jako dowolne) obchodzi się 22 stycznia.

Spis treści 1 Życie 1.1 Dzieciństwo i młodość 1.2 Kapłaństwo 1.3 Przełom roku 1835 1.4 Koniec życia 1.5 Przyjaciele i znajomi 1.6 Pallotti a sprawa polska 2 Duchowość Pallottiego 3 Dzieła 3.1 Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego 3.2 Kongregacja księży i braci 3.3 Siostry Pallotynki 4 Kult i dziedzictwo 4.1 Kanonizacja 4.2 Prekursor Soboru Watykańskiego II 5 Kontrowersje 6 Publikacje 6.1 Publikacje w języku polskim 7 Przypisy 8 Bibliografia

[edytuj] Życie

Wincenty Pallotti żył w pierwszej połowie XIX w. w Rzymie, w ostatnich dziesięcioleciach istnienia Państwa Kościelnego. W ciągu pięćdziesięciu pięciu lat życia Pallottiego, na tamtym terenie, miały miejsce 4 rewolucje, a także okupacja napoleońska^[1]. Był to też czas wielkich zmian w Kościele katolickim: rozwoju misji zagranicznych, duszpasterstwa i katechezy, powstania nowych zakonów, a także budzenia się samoświadomości ludzi świeckich w Kościele. Do tego ostatniego czynnie przyczynił się właśnie Wincenty Pallotti.

[edytuj] Dzieciństwo i młodość

Wincenty Pallotti urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795, jako trzecie z dziesięciorga dzieci Magdaleny z domu Rossi i Piotra Pallottich.

Edukację rozpoczął w szkole okręgowej (podstawowej) z pewnymi problemami w nauce. Następnie uczęszczał do szkoły pijarskiej. Studia humanistyczne w Kolegium Rzymskim i na Uniwersytecie Sapienza w Rzymie ukończył dwoma doktoratami: z teologii i filozofii.

[edytuj] Kapłaństwo

Wincenty Pallotti święcenia kapłańskie przyjął 16 maja 1818 roku w Bazylice Laterańskiej w Rzymie. Swoją mszę prymicyjną odprawił we Frascati.

Podejmował różnorakie posługi jako:

• asystent prowadzący ćwiczenia z teologii na Sapienzy (1819-1829);
• duszpasterz stowarzyszeń młodzieży (gdzie poznał Rałafa Melię);
• formator i kierownik duchowy alumnów różnych seminariów duchownych (gdzie poznał i zaprzyjaźnił się z Mastai Ferettim, przyszłym papieżem Piusem IX;
• rekolekcjonista;
• rektor kościoła Santo Spirito, potem San Salvatore in Onda;
• opiekun ubogich i chorych oraz organizator pomocy charytatywnych;
• kapelan więźniów i żołnierzy;
• aktywny i ceniony spowiednik;

Podczas epidemii cholery w 1837 zmarł przyjaciel Pallottiego ks. Kasper del Bufalo (późniejszy święty). Przy jego łożu śmierci przebywali dwaj kapłani: Jan Merlini i Pallotti, który wysłuchał jego ostatniej spowiedzi^[2].

[edytuj] Przełom roku 1835

Myśl powszechnego apostolstwa, czyli zaangażowania wszystkich członków Kościoła w ewangelizację towarzyszyła Wincentemu Pallottiemu od czasów kleryckich.

Od lat 30. XIX w. organizuje w swoim mieszkaniu spotkania ludzi o podobnym spojrzeniu na sprawę. Do najściślejszego grona należą zarówno duchowni (np. ks. R. Melia), jak i świeccy (Jakub Salvati, Tomasz Alcuschi).

Jak opisuje ks. E. Weron, w dniu 9 stycznia 1835 roku, po mszy św., Pallotti otrzymał szczególne natchnienie, które opisał w swoim Dzienniku duchowym. Od tej chwili czuł się zobowiązany do założenia dzieła apostolskiego w celu pozyskiwania dla Boga osób niewierzących lub inaczej wierzących, dla ożywiania wiary i miłości wśród katolików oraz do pełnienia czynów miłosierdzia^[3]. Dzieło to Pallotti nazywał Apostolstwem Katolickim lub Stowarzyszeniem Apostolstwa Katolickiego.

11 lipca 1835 Stowarzyszenie otrzymało aprobatę papieża Grzegorza XVI. Od tej daty często liczy się historię księży i braci pallotynów, jednak w 1835 Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego nie oznaczało jeszcze kongregacji księży i braci.

[edytuj] Koniec życia

Po uroczystościach Epifanii w kościele San Andrea dela Falle ks. Pallotti użyczył swego płaszcza biedakowi, na wskutek czego Pallotti dostał ostrego zapalenia płuc. Wincenty Pallotti zmarł 22 stycznia 1850 roku o godz 21.45. w gronie najbliższych towarzyszy w domu przy kościele San Salvatore in Onda. Został pochowany 25 stycznia w krypcie kościoła San Salvatore.

[edytuj] Przyjaciele i znajomi

Wincenty Pallotti podczas swojego intensywnego życia poznał wielu ludzi, którzy przeszli do historii, a część z nich dawała świadectwo o swojej przyjaźni z Pallottim, jak Pius IX^[4], Antonio Rosmini-Serbati^[5], Kasper del Bufalo^[6].

[edytuj] Pallotti a sprawa polska

Istnieją wiarygodne świadectwa na to, że Wincenty Pallotti niejednokrotnie stykał się w Rzymie z Polakami.

Pallotti był kierownikiem duchowym ks. Wiktora Ożarowskiego (późniejszego rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Łucku, a potem w Żytomierzu) do chwili święceń kapłańskich tego ostatniego w 1831^[7].

Z pomocy Pallottiego korzystali też w 1837 pierwsi zmartwychwstańcy - ks. Hieronim Kajsiewicz i ks. Piotr Semenenko, o czym zaświadczył Kajsiewicz m.in. w listach do ks. W. Godlewskiego i Adama Mickiewicza^[8].

Z ks. Wincentym Pallottim zetknęli się też bracia Józef i Bohdan Zalescy, uczestnicy powstania listopadowego, którzy przed wyjazdem do Ziemi Świętej w 1843 udali się do Rzymu. Pallotti odprawił im Mszę św. i otrzymali od niego specjalne błogosławieństwo. Pallotti pomodlił się wtedy za będącą pod zaborami Polskę: "Obsecro Te, Domina mea, Sancta Maria, Suscipe Poloniam in manus tuas. Amen" - "Błagam Cię, moja Pani, święta Maryjo. Weź Polskę w swoje ręce. Amen"^[9].

Na górę strony

[edytuj] Duchowość Pallottiego

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Wincenty Pallotti mimo wielostronnej aktywności duszpasterskiej był mistykiem.

Duchowość Wincentego Pallottiego cechował patrocentryzm i infinityzm, a także maryjność.

[edytuj] Dzieła

Liczne inicjatywy, które podejmował w ciągu swojego życia to między innymi: założenie Domu Miłosierdzia Pia Casa di Carità dla sierot, założenie i prowadzenie szkół wieczorowych dla młodzieży Rzymu i Albano, utworzenie Kolegium Misyjnego dla włoskich księży, zapoczątkowanie obchodów uroczystej Oktawy Święta Epifanii, zdobywanie liturgicznych naczyń, książek, dewocjonaliów, obrazów religijnych dla celów misyjnych, współtworzenie Rzymskiego Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary, druk i propagowanie książek, pocztówek i tekstów modlitewnych, organizowanie Misji Ludowych, prowadzenie Czwartkowych Konferencji dla kleru, opieka duszpasterska nad kościołem Santo Spirito, a potem Najświętszego Zbawiciela na Falach, troska o włoskich emigrantów i założenie dla nich świątyni w Londynie, założenie Kongregacji św. Zyty.

[edytuj] Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego

Najważniejszym dziełem św. Wincentego Pallottiego jest Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, które do dzisiaj nie zostało do końca zrealizowane.

[edytuj] Kongregacja księży i braci

Pallotti nie chciał zakładać nowego zakonu. Jednak od lat 30. XIX w. zaczęli się gromadzić wokół niego księża diecezjalni, którzy chcieli z Pallottim ściśle współpracować.

Rok 1846 uważa się za początek kongregacji księży i braci, zwanych później Stowarzyszeniem Apostolstwa Katolickiego, czyli pallotynami.

[edytuj] Siostry Pallotynki

W roku 1828 Wincenty Pallotti otworzył ośrodek pomocy dla osieroconych dziewcząt "Pia Casa di Carita", co umownie jest uważane za powstanie Sióstr Apostolstwa Katolickiego, czyli Sióstr Pallotynek (według innych źródeł początek zgromadzenia sióstr datuje się na rok 1843^[10]). Do Polski Pallotynki przybyły w 1934 roku.^[11]

Na górę strony

[edytuj] Kult i dziedzictwo

Już za swojego życia otrzymał św. Wincenty Pallotti zaszczytny tytuł "Apostoła Rzymu" i "drugiego św. Filipa Nereusza". Nazywa się go również prekursorem Akcji Katolickiej, która swoje apogeum osiągnęła za pontyfikatu papieża Piusa XI (1922-1939).

[edytuj] Kanonizacja

Proces beatyfikacyjny Wincentego Pallottiego trwał kilkadziesiąt lat. Pallotti został ogłoszony błogosławionym przez papieża Piusa XII 22 stycznia 1950, zaś ogłoszony świętym i równocześnie patronem Unii Misyjnej Kleru został przez papieża Jana XXIII 20 stycznia 1963. Za cud potrzebny do kanonizacji Pallottiego uznano uzdrowienie generała pallotynów ks. Wojciecha Turowskiego 24 października 1950.

Ciało Pallottiego jest wystawione na widok publiczny w kościele pod wezwaniem Świętego Zbawiciela na Falach (San Salvatore in Onda) w Rzymie - wciąż w stanie nienaruszonym. Aktualnie na twarz Pallottiego nałożony jest odlew w postaci maski.

[edytuj] Prekursor Soboru Watykańskiego II

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Pallotti ze względu na ideę angażowania ludzi świeckich w życie Kościoła bywa nazywany prekursorem Soboru Watykańskiego II.

Paweł VI powiedział o Pallottim: "Obecnie jest rzeczą pewną, że Pallotti był zwiastunem przyszłości. Prawie o sto lat uprzedził on odkrycie następującego faktu: W świecie laików, do tego czasu biernym, ospałym, lękliwym i niezdolnym do wypowiedzenia się, istnieje wielka energia służenia dobru"^[12].

Na górę strony

[edytuj] Kontrowersje

Pallotti za życia był nazywany przez republikańskich przeciwników (np. ks. Gioacchino Venturę) "niebezpiecznym obskurantem". Był też niesłusznie oskarżany o aktywny udział w konserwatywnych ugrupowaniach politycznych.

Od początku tworzenia dzieła Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego Pallotti spotykał się też z niezrozumieniem ze strony Kurii Rzymskiej.

[edytuj] Publikacje

• Opere complete, vol. 1-13, red. F. Moccia, Roma 1964-1997. (dzieła wszystkie)

[edytuj] Publikacje w języku polskim

• Bóg Miłość Nieskończona, Warszawa 1982.
• Listy. Lata 1816-1833, Ząbki 1997. ISBN 83-7031-094-X
• Listy łacińskie. W przekładzie ks. Fr. Bogdana SAC, Ząbki 2001. ISBN 83-7031-213-6
• Świętość w służbie apostolstwa. Wybór pism, Warszawa 1995.
• W drodze ze świętym Wincentym Pallottim, Ząbki 1999.
• Wybór pism. Tom I, Poznań-Warszawa 1978.
• Wybór pism. Tom II, Poznań-Warszawa 1984.
• Wybór pism. Tom III, Poznań-Warszawa 1987.
• Wybór pism. Tom IV. Pisma duchowe część 1, Ząbki 2001. ISBN 83-7031-238-1
• Wyryłem Cię na dłoniach moich. Święty Wincenty Pallotti. Rozważania o Bożym Miłosierdziu, Ząbki 2006. ISBN 83-7031-207-1

Na górę strony

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Jadwiga Stabińska, Wincenty Pallotti, Poznań 1982, s. 6-7.
2. ↑ Hans Hümmeler, Kasper del Bufalo. Założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Przenajdroższej, Wydawnictwo Misjonarzy Krwi Przenajdroższej, b.m.w. 1985, s. 74.
3. ↑ ks. Eugeniusz Weron, Apostolstwo katolickie, Poznań 1987, s. 184.
4. ↑ http://www.zak.ddmgniezno.pl/do_wziecia/vinzenz_pallotti%20_de_pl.doc
5. ↑ http://www.cam.pallotyni.pl/content/view/99/138/
6. ↑ http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/01-22b.php3
7. ↑ Czesław Parzyszek, Pallotti. Prekursor apostolstwa świeckich, Ząbki 2005, s. 59.
8. ↑ Jadwiga Stabińska, Wincenty Pallotti, Poznań 1982, s. 193.
9. ↑ Jadwiga Stabińska, Wincenty Pallotti, Poznań 1982, s. 194.
10. ↑ Zbigniew Bauer, Adam Leszkiewicz Wielka Księga Świętych T. 3, Kraków 2003, s. 277.
11. ↑ Zbigniew Bauer, Adam Leszkiewicz Wielka Księga Świętych T. 3, Kraków 2003, s. 278.
12. ↑ Paweł VI, Przemówienie wygłoszone 1 września 1963 w katedrze we Frascati w: Papieże o św. Wincentym Pallottim, Warszawa 1989.

[edytuj] Bibliografia

• Francesco Amoroso, Dal nulla al tutto. Il cammino spirituale di Vincenzo Pallotti, Roma 1981; wyd. polskie Od nicości do pełni w Bogu tłum. ks. Franciszek Bogdan SAC, Poznań 1991. ISBN 83-7014-154-4
• Francesco Amoroso, Il poema dell'amor di Dio secondo S. Vincenzo Pallotti, Roma 1985.
• Francesco Amoroso, La Via dell'Infinito. Autobiografia Spirituale di San Vincenzo Pallotti, Roma 1999.
• ks. Franciszek Bogdan, Jak złoto w ogniu. Wyzwanie św. W. Pallottiego, Warszawa 1992.
• ks. Franciszek Bogdan, Na drogach nieskończoności. Życie i spuścizna duchowa św. Wincentego Pallottiego, Poznań 1981.
• ks. Franciszek Bogdan, Znad Tybru na podniebne szlaki, Ząbki 2000.
• Paweł de Geslin, Czcigodny Wincenty Pallotti, Warszawa 1988. ISBN 83-7014-077-7
• Przemysław Krakowczyk SAC, Ku zjednoczeniu z Bogiem, Ząbki 2007. ISBN 987-83-7031-600-6
• ks. Franciszek Mickiewicz, Jedno życie to za mało. Powieść o czasach i osobie św. Wincentego Pallottiego, Poznań 1994. ISBN 83-7014-225-7
• Papieże o św. Wincentym Pallottim, red. ks. Piotr Taras, Warszawa 1989. ISBN 83-7014-094-7
• Domenico Pistella, San Vincenzo Pallotti Apostolo di Roma e Precursore dell'Azione Cattolica, Roma 1963.
• Czesław Parzyszek, Pallotti. Prekursor apostolstwa świeckich, Ząbki 2005. ISBN 83-7031-451-1
• Valentin Pizzolatto, A Igreja. Na perspectiva do século XIX e no profetismo de Vicente Pallotti, Porto Allegre 2003.
• Tomasz Pulcyn, Obudził kler i laikat. Św. Wincenty Pallotti, "Księga Świętych" 38(13), s. 8-11.
• Pius Rast, Józef Sadzik, Wincenty Pallotti, Paris 1985.
• Religia. Encyklopedia PWN, t. 7, Warszawa 2003, s. 489.
• Jadwiga Stabińska, Wincenty Pallotti, Poznań 1982.
• Stanislas Stawicki SAC, La cooperation, passion d'une vie. Vie et mani'ere de vivre de Vincent Pallotti (1795-1850), fondateur de l'Union de l'Apostolat Catholique, Kigali 2004.
• Józef Wróbel, Święty Wincenty Pallotti apostoł i mistyk, Poznań 1982.