Ławrientij Canawa

Z Wikipedii

Ławrientij Fomicz Canawa (ur. sierpień 1900, zm. 12 października 1955), członek WKP(b), generał lejtnant, wysoki funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, m.in. zastępca ministra bezpieczeństwa państwowego (MGB), Siergieja Ogolcowa, i jego następcy, Siemiona Ignatiewa, naczelnik II Zarządu Głównego Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego Związku Radzieckiego w latach 1951-1952. Jeden z największych zbrodniarzy stalinowskich.

Urodzony w Gruzji. W organach bezpieczeństwa, kolejno - CzeKa/GPU/OGPU/NKWD od wczesnych lat dwudziestych, m.in. jako naczelnik różnych oddziałów tych organów. Od 1938 do 1941 roku - ludowy komisarz spraw wewnętrznych Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (tzn. szef NKWD na Białorusi). Później zastępca szefa Zarządu Wydziałów Specjalnych Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych - NKWD ZSRR. Po wydzieleniu Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego z NKWD i utworzeniu osobnego Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego NKGB, co nastąpiło w 1941 roku (i po raz drugi w 1943), w 1944 roku został ludowym komisarzem bezpieczeństwa państwowego (od 1946 r. ministerstwa b.p. MGB) BSRR (tj. szef NKGB/MGB na Białorusi). Sprawując to stanowisko nadzorował zamordowanie Sołomona Michoełsa, czego dokonano w jego daczy na przedmieściach Mińska. Stanowisko ministra b.p. BSRR sprawował do 1951 roku. W międzyczasie od stycznia do kwietnia 1945 roku sprawował także funkcję pełnomocnika NKWD/NKGB przy 2 Froncie Białoruskim. Od 29 października 1951 do 14 lutego 1952 roku sprawował funkcję zastępcy ówczesnego ministra b.p. ZSRR, Siergieja Ogolcowa, i jego następcy Siemiona Ignatiewa, pełniąc funkcję zastępcy ministra b.p., sprawował także stanowisko naczelnika II Zarządu Głównego Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR, zajmującego się kontrwywiadem i bezpieczeństwem wewnętrznym kraju. Aresztowany w związku ze sprawą Ławrientija Berii, w kwietniu 1953 roku, przebywając w więzieniu zmarł tam 12 października 1955 roku.