Łazar Baranowycz

Z Wikipedii

Łazarz Baranowicz (Лазаж Барановіч, ur. ok. 1617, zm. ok. 1693) - ukraiński poeta, pisarz, twórca epoki baroku szerzący konceptyzm (idea – conceptus – imago - ars – opus).

Przypuszczalnie pochodził z Wilna. Nosił świeckie imię – Łuka. Wysłany przez metropolitę Piotra Mohyłę z Kolegium Kijowsko–Mohylańskiego na studia m.in. do jezuickich uczelni Wilna i Kalisza. Na początku lat 40. wykładał gramatykę, poetykę i retorykę w Kolegium Kijowsko–Mohylańskim. Od 1650 r., a formalnie od 1657 r., był rektorem tej uczelni. W 1657 r. został biskupem, następnie arcybiskupem czernichowskim, piastował ten urząd aż do śmierci. Przez pewien okres był administratorem kijowskiej metropolii prawosławnej. W 1674r. założył drukarnię w Nowogrodzie Siewierskim, którą z czasem przeniósł do Czernichowa, gdzie za jego zgodą wydrukowano 50 książek w różnych językach. Znany jest jako autor dużej liczby kazań w języku cerkiewnosłowiańskim, w tym monumentalnych zbiorów: Miecz duchowny (1666), Truby słowes propowidnych (Tруби словес проповідних, 1674). W języku polskim napisał ponad 10 polemicznych utworów i zbiorów wierszy, m. in. Żywoty świętych (1670), Lutnia Apollinowa (1671), Księga śmierci (1676), Księga rodzaju (1676), Filar wiary (1678), W wieniec Bożej Matki (1680), Caryca nieba i ziemi (1683). Jego bogata spuścizna tworzona była w językach polskim, łacińskim, cerkiewnosłowiańskim.