19 Dywizja Pancerna (niemiecka)
Z Wikipedii
| 19 Dolnosaksońska Dywizja Pancerna 19. Panzer-Division |
|
  |
|
| Znaki taktyczne | |
| Historia | |
| Państwo |  Niemcy |
| Sformowanie | 1940 |
| Rozformowanie | 1945 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. wojsk panc. Otto von Knobelsdorff |
| Ostatni | gen. mjr Hans-Joachim Deckert |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | wojska pancerne |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Skład | patrz tekst |
19 (Dolnosaksońska) Dywizja Pancerna (niem. 19. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej
Spis treści |
[edytuj] Historia
Sformowana rozkazem z dnia 1 listopada 1940 roku po przeformowaniu 19 Dywizji Piechoty. Początkowo stacjonowała na terenie Niemiec, wchodząc w skład 11 Armii.
W czerwcu 1941 roku w ramach przygotowań do ataku na ZSRR włączona w skład 3 Grupy Pancernej Grupy Armii „Środek”. Bierze udział w walkach na środkowym odcinku frontu wschodniego do grudnia 1942 roku.
W styczniu 1943 roku przesunięta na południowy odcinek frontu wschodniego, początkowo wchodzi w skład Grupy Armii „Don”, a później Grupy Armii „Południe”. W lipcu 1943 roku w składzie 4 Armii Pancernej bierze udział w bitwie na Łuku Kurskim walcząc w rejonie Biełgorodu, gdzie ponosi ciężkie straty. Następnie walczy na terenie Ukrainy pod Kijowem, Żytomierzem, Kamieńcem Podolskim. W lipcu 1944 roku wycofana z linii frontu i skierowana do Holandii, lecz już w sierpniu 1944 roku ponownie skierowana na front wschodni.
W sierpniu 1944 roku wchodzi w skład 9 Armii i bierze udział w walkach w rejonie Warszawy. Bierze udział w walkach o przyczółek warecko-magnuszewski i w bitwie pod Studziankami, niektóre jej pododdziału wzięły udział w tłumieniu powstania warszawskiego.
W listopadzie 1944 roku wycofana do odwodu OKH stacjonowała w rejonie Radomia, gdzie znajdowała się do rozpoczęcia ofensywy styczniowej w 1945 roku.
W lutym 1945 roku skierowana na Śląsk, gdzie bierze udział w walkach w składzie 17 Armii, w rejonie Nysy i Otmuchowa. Następnie wycofuje się na Morawy, gdzie kapituluje w maju 1945 roku.
[edytuj] Dowódcy:
- gen. wojsk panc. Otto von Knobelsdorff (1940 – 1942)
- gen. por. Gustav Schmidt (1942 – 1943)
- gen. por. Hans Källner (1943 – 1944)
- gen. por. Walter Denkert (1944)
- gen. por. Hans Källner (1944 – 1945)
- gen. mjr Hans-Joachim Deckert (1945)
[edytuj] Skład:
[edytuj] 1941
- 27 pułk pancerny (Panzer-Regiment 27)
- 19 Brygada Strzelców (Schützen-Brigade 19)
- 73 pułk strzelców (Schützen-Regiment 73)
- 74 pułk strzelców (Schützen-Regiment 74)
- 19 batalion motocyklowy (Kradschützen-Bataillon 19)
- 19 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 19)
- 19 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs-Abteilung 19)
- 19 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger-Abteilung 19)
- 19 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 19)
- 19 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 19)
[edytuj] 1943
- 27 pułk pancerny (Panzer-Regiment 27)
- 73 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regiment 73)
- 74 pułk grenadierów pancernych (Panzer-Grenadier-Regiment 74)
- 27 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 27)
- 19 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 19)
- 272 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Artillerie-Abteilung 272)
- 19 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger-Abteilung 19)
- 19 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 19)
- 19 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 19)
