3 Juno
Z Wikipedii
(3) Juno  |
|
 Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA |
|
| Odkrywca | Karl Ludwig Harding |
| Data odkrycia | 1 września 1804 |
| Nr kolejny planetoidy | 3 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Występowanie planetoidy |
Pas główny |
| Średnia odległość od Słońca |
2,6673 j.a. |
| Półoś wielka | 2,6673 j.a. |
| Mimośród | 0,2586 |
| Peryhelium | 1,9775 j.a. |
| Aphelium | 3,3571 j.a. |
| Okres obiegu wokół Słońca |
4 lat 130 dni 2 godzin |
| Średnia prędkość orbitalna |
17,93 km/s |
| Nachylenie orbity względem ekliptyki |
12,97° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 290×240×190 km |
| Masa | 3 × 1019 kg |
| Średnia gęstość | 3,14 g/cm3 |
| Okres obrotu wokół własnej osi |
(7 h 12 min 36 s) h |
| Albedo | 0,238 |
| Jasność absolutna | 5,31 m |
| Typ spektralny | Typ S |
| Średnia temperatura powierzchni | śred. ~163 K max. (+28ºC) 301K |
| Satelity naturalne | prawdopodobnie posiada (?) |
3 Juno lub Junona, trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa asteroid pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Spis treści |
[edytuj] Odkrycie i nazwa
3 Juno została odkryta przez przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal.
Nazwa asteroidy pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony.
[edytuj] Orbita
Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97˚ do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 j.a. wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lat i 130 dni.
[edytuj] Właściwości fizyczne
Jest to ciało, którego wielkość wynosi 290×240×190 km, jest więc to obiekt o nieregularnym kształcie. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3m.
Na powierzchni tej planetoidy wykryto za pomocą badań w podczerwieni duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. 3 Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.
19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę – właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej asteroidy.
