Abu Bakr ibn Omar
Z Wikipedii
Abu Bakr ibn Omar (zm. w 1087) (arabski: أبو بكر بن عمر) był władcą Almorawidów.
W roku 1056 po śmierci swojego brata Jahji ibn Ibrahima wyznaczony został na generała sekty al-Murabitun przez przywódcę Abdullaha ibn Jasina. W roku 1057 zdobył miasta Susa i Aghmat w południowym Maroku, i stał się przywódcą Murabitunów po śmierci ibn Jasina w bitwie z berberyjskim królestwem Berghouata w roku 1059. Po ich podbiciu wysłał na północ armię Murabitunów pod dowództwem swego kuzyna Jusufa ibn Taszfina, podczas gdy on w roku 1061 skierował się na południe poprzez Saharę do Afryki Zachodniej.
Po powrocie z Afryki Zachodniej i podbiciu Imperium Ghany w roku 1076, zezwolił kuzynowi na samodzielne kontunuowanie działań i wprowadzanie islamu na południowych krańcach Sahary. Abu Bakr zmarł wkrótce po otrzymaniu wiadomości od ibn Taszufina o zwycięstwie w bitwie pod az-Zallaka niedaleko Badajoz (w dzisiejszej Hiszpanii) w roku 1086 lub 1087.
Był przywódcą o znakomitych zdolnościach, poprzez reformatorskie ruchy religijne dokonał fuzji swoich plemion; jego godna uwagi wyrozumiałość za nieposłuszeństwo ibn Taszufina uchroniła nowy stan Almorawidów (al Murabitun) i pozwoliła na szybką ekspansję do Al-Andalus (mauryjska Iberia) i również na Afrykę Północną.
| Poprzednik Abdullah ibn Jasin |
Władca Almorawidów 1061-1087 |
Następca Jusuf ibn Taszfin |
