Adam Poniński (zm. 1816)
Z Wikipedii
Adam Poniński herbu Łodzia - (1758 lub 1759 - 1816), książę, poseł na sejm grodzieński, kawaler orderu Virtuti Militari, uczestnik wojny polsko-rosyjskiej 1792 i powstania kościuszkowskiego. Syn osławionego zdrajcy i degenerata targowiczanina Adama Ponińskiego.
Służył w 1 Małopolskiej Brygadzie Kawalerii Narodowej. W randze rotmistrza uczestniczył w kampanii 1792 r. podczas której otrzymał Krzyż Virtuti Militari. 18 sierpnia awansował na majora. Po zwycięstwie targowiczan podał sie do dymisji. Otrzymawszy dymisję opuścił brygadę.
W 1794 aktywnie włączył sie do insurekcji. Walczył w bitwie pod Racławicami, gdzie wyróżnił sie i gdzie został ranny. Organizator i dowódca pułku strzelców pieszych. 21 kwietnia awansował na generała majora z nominacja na dowódcę 7 Dywizji - operował w Lubelskiem. Odznaczył się pod Szczekocinami, i w obronie Warszawy. Za utarczkę z Austriakami pod Józefowem otrzymał od Kościuszki złotą obrączkę. Wskutek spóźnienia rozkazów nie zdołał na czas dotrzeć na pole walki bitwy pod Maciejowicami, za co był niesłusznie podejrzewany o zdradę i celowe spóźnienie oraz obwiniany o klęskę. Bezskutecznie zabiegał o wyjaśnienie sprawy w czasie dogorywającego powstania. Dopiero znacznie później bez rozgłosu został przez historyków zrehabilitowany, ale zła fama pozostała. Załamany psychicznie znalazł schronienie na dworze S. S Potockiego w Tulczynie.
[edytuj] Bibliografia
H. P Kosk Generalicja polska t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza "ajaks" Pruszków 2001.
