Adam Poniński (zm. 1798)

Z Wikipedii

Adam Poniński (ur. 1732 lub 1733, zm. 23 lipca 1798 w Warszawie) – książę, jeden z przywódców konfederacji radomskiej w 1767, marszałek sejmu rozbiorowego 1773-1775, oraz podskarbi wielki koronny od 1775, kuchmistrz wielki koronny, przeor przeoratu polskiego zakonu kawalerów maltańskich.

Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Łodzia.

W 1767 zorganizował w Wielkopolsce konfederację radomską i czerpał krociowe zyski z ogłaszanych w jej imieniu nieuczciwych wyroków sądowych.

Zajmował się też grabieżą majątku rozwiązanego zakonu jezuitów przeznaczonego na działanie Komisji Edukacji Narodowej. Podskarbiostwo wielkie koronne kupił od Teodora Wessla. Pomimo sprawowania popłatnego urzędu Poniński był namiętnym graczem w karty, co w błyskawicznym czasie przyczyniło się do wzrostu jego długów (w 1785 ogłoszono jego bankructwo) i spowodowało gotowość sprzedania swoich usług jako polityka każdemu, kto tylko był gotów zapłacić. Ostatecznie został płatnym agentem ambasady rosyjskiej (co roku dostawał z zagranicy 24 tys. dukatów) ściśle współpracując z przedstawicielami dyplomatycznymi Rosji – Nikołajem Wasiljewiczem Repninem i Otto Magnusem von Stackelbergiem, za co 1 września 1790 został skazany przez Sejm Czteroletni na wygnanie i pozbawienie wszystkich tytułów. Wyrok został uchylony przez konfederację targowicką.

W 1773 odznaczony Orderem Orła Białego, które to odznaczenie zostało mu odebrane w 1790. W 1777 został masonem stopnia Chevalier de l`Orient et du Bouclier d`Or w loży Parfait Silence.

Adam Poniński, żonaty z Józefą Lubomirską, był ojcem noszącego to samo imię i nazwisko syna.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Uchwała o powołaniu sądu sejmowego dla osądzenia marszałka sejmu rozbiorowego z dnia 19 VI 1789 roku