Adam Sztark
Z Wikipedii
O. Adam Sztark SJ (ur. 30 lipca 1907 w Zbiersku, zm. 19 grudnia 1942 pod wzgórzem Pietralewickim koło Słonimia) - polski duchowny katolicki, Sługa Boży Kościoła katolickiego, pierwszy polski jezuita odznaczony medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Syn Władysława i Teresy z Gałęckich. Po ukończeniu Gimnazjum im. Asnyka w Kaliszu wstąpił do zakonu jezuitów w Starej Wsi (1924). Święcenia kapłańskie przyjął w czerwcu 1936 roku, po czy podjął pracę jako administrator sanktuarium maryjnego w Żyrowicach k. Słonima na Polesiu i kapelan w miejscowym szpitalu, oraz kapłanem w klasztorze sióstr Niepokalanego Poczęcia. Po wybuchu II wojny światowej przeżywał z wiernymi represje ze strony bolszewickiego okupanta, a od 26 czerwca 1941 ze strony nazistów. Według zeznań świadków: nawoływał z ambony do pomocy Żydom, zbierał na ich rzecz wśród parafian pieniądze i kosztowności, organizował dla nich aryjskie papiery. Odnalezione na ulicy osierocone żydowskie dzieci przechowywał na plebanii[1]. Aresztowany 18 grudnia został rozstrzelany następnego dnia.
Według świadków w czasie egzekucji wzniósł okrzyki:
„Niech żyje Chrystus Król, niech żyje Polska.
Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią! (Łk 23,34)”
Instytut Yad Vashem w Jerozolimie przyznał mu medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata 8 marca 2001 roku.
Jest jednym z 122 Sług Bożych wobec których 17 września 2003 roku rozpoczął się, proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.
[edytuj] Przypisy
[edytuj] Zobacz też
- 108 błogosławionych męczenników
- Słudzy Boży II procesu beatyfikacyjnego drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej
