Adolf Joffe

Z Wikipedii

Adolf Abramowicz Joffe (ros. Адолф Абрамович Иоффе), ur. 10 października 1883 w Symferopolu, zm. 16 listopada 1927), sowiecki polityk, dyplomata, zwolennik trockizmu.

Pochodził z zamożnej rodziny krymskich kupców karaimskich, uważany był za jednego z bardziej inteligentnych bolszewików. Działalność rewolucyjną rozpoczął jako nastolatek - już pod koniec lat dziewięćdziesiątych. W 1903 wstąpił do socjaldemokratów, opowiadając się po stronie mienszewików. W 1904 przydzielono mu ważne zadanie przemytu materiałów agitacyjnych do Baku, z którego wywiązał się znakomicie.

W czasie rewolucji 1905 przebywał w Moskwie, po czym zmuszony był wyemigrować. Przez moment zagrzał miejsce w Berlinie, musiał jednak wyjechać do Wiednia z powodu prześladowań policji cesarskiej. W stolicy Austrii redagował "Prawdę" wraz z Lwem Trockim.

Często wyjeżdżał do Rosji - w 1912 został pojmany i uwięziony na rok. Zesłano go na Sybir, z którego uciekł w 1917, by zjawić się w Piotrogrodzie. Został członkiem piotrogrodzkiego sowietu i KC RKP(b). W czasie rewolucji październikowej piastował stanowisko szefa Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego, kierującego działaniami mającymi doprowadzić do rewolucji październikowej. W grudniu 1917 przybył wraz z Trockim do Brześcia na rozmowy z Niemcami i Austrią, które doprowadziły do zrzeczenia się przez bolszewików połaci ziem na zachód od linii Carycyn-Kursk-Dniepr.

Przez pewien czas Joffe reprezentował RFSRR w Berlinie jako ambasador, gdzie próbował wskrzesić rewolucję komunistyczną. Później sprawował funkcję szefa misji w Chinach, Japonii i Austrii.

Brał udział w rokowaniach ryskich, gdzie reprezentował interesy RFSRR i USRR. Przez polską delegację zapamiętany został jako godny i inteligentny przeciwnik. Udział wziął również w negocjowaniu umów z Estonią (2 lutego 1920, Tartu) i Łotwą (11 sierpnia 1920, Ryga).

Od 1926 zajmował się pracą naukową.

W konflikcie między Trockim i Stalinem wziął stronę tego pierwszego. Po zdjęciu Trockiego z funkcji partyjnych Joffe, trapiony dziedziczną chorobą, załamany nagonką antytrockistowską popełnił samobójstwo. Wdowa po nim, Maria, została zesłana. Zdaniem Trockiego był „dobrym, wnikliwym mówcą, chwytającym swą mową za serce”.