Akcja 1005
Z Wikipedii
Akcja 1005 (Aktion 1005, Sonderkommando 1005) - nazwa akcji przeprowadzonej przez hitlerowskie Niemcy podczas II wojny światowej, w celu zatarcia zbrodni popełnionych przez nazistów we wschodniej Europie. Została ona przeprowadzona przez ekshumację i spalenie tysięcy ciał ofiar polityki eksterminacyjnej III Rzeszy. Nazwa akcji pojawiła się po raz pierwszy w korespondencji między jej głównym nadzorcą Heinrichem Müllerem (szefem Gestapo) a Martinem Lutherem (urzędnikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeszy). Wszystkie jednostki biorące udział w akcji otrzymały nazwę Sonderkommando 1005.
Powody zaplanowania w początkach 1942 i przeprowadzenia akcji 1005 były następujące:
- Alianci pozyskali wiedzę o niemieckich zbrodniach.
- Niemcy obawiali się reakcji przyszłych pokoleń na przeprowadzenie eksterminacji na tak ogromną skalę.
- Powody zdrowotne: początkowo ofiary obozów zagłady i Einsatzgruppen zakopywano w masowych grobach. Jednak, jako że lato 1942 było niezwykle gorące, ciała zaczęły się rozkładać powodując straszliwy smród, zanieczyszczając wody gruntowe i przyciągając miliony much (miało to miejsce m. in. w Auschwitz-Birkenau).
Akcją kierował Paul Blobel (bezpośrednio podlegał on Müllerowi). Między 1942 a 1943 przeprowadzał on liczne eksperymenty związane z zacieraniem śladów zbrodni w obozach zagłady (m. in. w Kulmhofie). Wśród sposobów stosowanych przez Blobela znalazły się m. in. wielkie stosy złożone z układanych na przemian ciał i drewna, niszczenie ciał materiałami wybuchowymi oraz palenie ich na torach kolejowych. Następnie od czerwca 1943 do połowy 1944 oddziały Sonderkommando 1005 zacierały ślady zbrodni w Polsce, krajach bałtyckich i na okupowanym terytorium ZSRR. W skład każdego Sonderkommando wchodzili członkowie SD, Policji Bezpieczeństwa (Sipo) lub Policji Porządkowej (Ordnungspolizei, w skrócie OrPo) oraz ponad 100 więźniów (najczęściej Żydów), którzy byli zmuszani do otwierania grobów, wydobywania ciał, poszukiwania wszelkich kosztowności, a następnie do palenia ciał. Po przeprowadzeniu akcji więźniowie byli zabijani. Lokalne Sonderkommanda tworzono na obszarze od Estonii do Jugosławii. Po zakończeniu akcji 1005, ich członkowie służyli w Karyntii, walcząc przeciw partyzantom jako Einsatzgruppe Iltis do końca wojny.
