Aldrowanda pęcherzykowata

Z Wikipedii

Aldrowanda pęcherzykowata
Pęd z widocznymi liśćmi pułapkowymi
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	rosiczkowce
Rodzina	rosiczkowate
Rodzaj	aldrowanda
Gatunek	aldrowanda pęcherzykowata
Nazwa systematyczna
Aldrovanda vesiculosa
L. 1753
Kategoria zagrożenia w Polsce (CzK) EX EW CR EN VU LR Kategoria: krytycznie zagrożony
Galeria zdjęć i grafik

Aldrowanda pęcherzykowata (Aldrovanda vesiculosa L.) – gatunek należący do rodziny rosiczkowatych, jedyny żyjący przedstawieciel monotypowego rodzaju aldrowanda. Roślina mięsożerna odżywiająca się zooplanktonem, niekiedy larwami komarów i mikroskopijnym narybkiem.

Spis treści 1 Zasięg geograficzny 2 Morfologia 3 Ekologia 4 Ochrona 5 Przypisy 5.1 Bibliografia

[edytuj] Zasięg geograficzny

W Polsce występuje bardzo rzadko, na rozproszonych stanowiskach. Spotkać można ją w jeziorze Miklaszówek łącznie z rozlewiskiem kanału przy śluzie Rygol, w jeziorach Krzywe, Kruglak i Orle na Pojezierzu Augustowskim, w jeziorach Długim i Moszne w obrębie Poleskiego Parku Narodowego, w jeziorze Ostrowo koło Pniew w Wielkopolsce. W ostatnich latach była reintrodukowana na 6 stanowiskach: w jeziorze Łuckie w Poleskim Parku Narodowym, w jeziorach Płotycze, Pereszpa, Orchowo i Hańskim w Lasach Sobiborskich, w jeziorze Jeziorko we Włocławsko-Gostyńskim Parku Krajobrazowym. Stworzono także 6 stanowisk zastępczych na jeziorze Chylniki, Krzywule, Studzieniczne, w rozlewisku Kanału Augustowskiego koło Płaskiej w Puszczy Augustowskiej, oraz w rezerwatach Mokradła Sułowskie koło Rzepina i Bagno Mostki na Pojezierzu Brodnickim.

[edytuj] Morfologia

Pokrój

Roślina pływająca, nie posiadająca korzeni. Bylina rozmnażająca się głównie wegetatywnie.

Łodyga

Pojedyncza lub rozgałęziona, o długości do 30 cm.

Liście

W okółkach po 5-9, o długości 10-15 mm. Mają blaszkę podzieloną na dwie części opatrzone szczecinkami wrażliwymi na dotyk. Są to tzw. liście pułapkowe - zwijają się po podrażnieniu, zamykając zwierzę. Na ich powierzchni znajdują się gruczołki wydzielające soki trawienne, które rozpuszczają ciało schwytanego drobnego zwierzęcia wodnego (głównie są to oczliki i rozwielitki). Te same gruczołki wchłaniają substancje pokarmowe powstałe po strawieniu zwierzątek. Po jakiś czasie liście, które złapały zwierzę otwierają się, ale nie są już zdolne do ponownego chwytania i trawienia zdobyczy. Gdy woda jest zimna roślina traci zdolność łowienia.

Kwiaty

Drobne, białe, na długich szypułkach. Są zróżnicowane na kielich i koronę, działki kielicha równe długością płatkom korony. Kwitnie od lipca do sierpnia^[1]. Kwiaty są klejsogamiczne i powstają bardzo rzadko.

[edytuj] Ekologia

Hydrofit występujący w czystych, łatwo nagrzewających się, osłoniętych od wiatru, eutroficznych wodach stojących. Zazwyczaj występuje w zbiornikach o mulistym lub torfowym dnie przy wypłyconych brzegach, głównie w starorzeczach i stawach, rzadziej w płytkich zatokach jezior. Rośnie zwykle w wąskim pasie nymfeidów i szuwarów turzycowych, sporadycznie w szuwarach oczeretowych. Spotykana także w przybrzeżnych zatoczkach otoczonych płem mszysto-turzycowym lub mszystym, rzadziej w zagłębieniach pła. Rzadko tworzy jednogatunkowe skupiska, częściej występuje w wielogatunkowych zbiorowiskach roślin wodnych, np. z moczarką kanadyjską, czasami w szuwarach.

[edytuj] Ochrona

Roślina objęta jest w Polsce ścisłą ochroną gatunkową.

Kategorie zagrożenia:

• kategoria zagrożenia w Polsce według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski (2006)^[2]: E (wymierający, krytycznie zagrożony)
• kategoria zagrożenia w Polsce według Polskiej Czerwonej Księgi Roślin: CR (krytycznie zagrożony)

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

1. Zbigniew Podbielkowski: Zarys hydrobotaniki. Tomaszewicz Henryk. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1979. ISBN 83-01-00566-1. 
2. Róża Kaźmierczakowa, Kazimierz Zarzycki, Wojciech Adamowski: Polska czerwona księga roślin : paprotniki i rośliny kwiatowe. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera. Polska Akademia Nauk, 2001. ISBN 83-85444-85-8.