Aleksander Kowalewski
Z Wikipedii
Aleksander Kowalewski - (ur. 23 marca 1879 w Moskwie - zamordowany w Charkowie w kwietniu 1940) - pułkownik artylerii armii carskiej (1916), generał brygady Wojska Polskiego (1924).
Ukończył Szkołę Junkrów 1897 i Oficerska Szkołę Artylerii w Moskwie. Od 1900 zawodowy oficer armii carskiej. Do 1908 na stanowiskach dowódczych w artylerii, potem w szkole podoficerskiej i od 1909 inspektor poboru koni oraz komendant szkoły kucia koni w Warszawie. Od 1914 ponownie na stanowiskach dowódczych w 3 Brygadzie Artylerii Gwardii na froncie w walce z Niemcami (intendent baterii, dowódca parku artyleryjskiego, dowódca baterii). W 1916 dowódca dywizjonu na froncie - podpułkownik.
Wojsko opuścił zaraz po rewolucji październikowej i przedostał sie na Ukrainę, gdzie wstąpił w grudniu 1917 do III Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Eugeniusza Henning-Michaelisa. W 1918 w Inspektoracie Polskich Sił Zbrojnych na Ukrainie przy gen. Michaelisie jako pułkownik.
Po rozwiązaniu Korpusu przedziera się do Polski, gdzie w grudniu 1918 zaczyna służbę w Wojsku Polskim, dowódca 7 pułku artylerii armat (później 7 pułku artylerii) - awansowany na stopień pułkownika WP 1 czerwca 1919. W październiku 1919 szef Biura Komitetu Uzbrojenia. W 1920 podczas wojny z bolszewikami zajmował się na froncie sprawami uzbrojenia. Później szef biura w Komendzie Uzupełnień i członek komisji weryfikacji artylerzystów z armii carskiej. W latach 1922-1924 szef artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu w Łodzi. Na tym stanowisku awansowany do stopnia generała. Później dowódca 11 Dywizji Piechoty (kwiecień 1925 - marzec 1927) w Stanisławowie i komendant kursów dla wyższych oficerów artylerii.
31 października 1928 odszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Warszawie.
We wrześniu 1939 powołany do służby wojskowej i wyznaczony na dowódcę zgrupowania w Brzeżanach. Z gen. L. Billewiczem organizował kombinowaną Grupę Operacyjną na Podolu. Na wieść o napaści sił sowieckich na Polskę zarządził wycofanie się w kierunku południowo-zachodnim. 19 września przyjął walkę z oddziałami sowieckimi pod Żurawnem k/Stryja. Po powzięciu wiadomości o dyrektywie ogólnej marszałka Rydza-Śmigłego skapitulował. Dostał sie do niewoli sowieckiej.
Wywieziony i więziony w obozie w Starobielsku początkowo w klasztorze, później w siedzibie NKWD. Zamordowany w Charkowie.
9 listopada 2007 roku, w ramach masowej akcji, został awansowany pośmiertnie przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego na stopień generała dywizji.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Źródła
- T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991
- H. Kosk, Generalicja Polska, t. 1, Oficyna wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998
