Alfons I d'Este

Z Wikipedii

Alfons d'Este (21 lipca 1476 – 31 października 1534), książę Ferrary podczas wojen Ligi z Cambrai.

Był synem Ercole d'Este i Eleonory Aragońskiej. W wojnach Ligi z Cambrai wspierał on Ligę przeciw Wenecji i pozostał sprzymierzeńcem króla Francji - Ludwika XII Walezjusza (nawet po tym jak papież Juliusz II zawarł pokój z Wenecją). W 1510 został za to ekskomunikowany, a Ferrara została przyłączona do ziemi papieskich - Alfons pokonał jednak armię papieska-wenecką, podbił Bolonię i odegrał znacząco rolę we francuskim zwycięstwie w bitwie pod Rawenną (1512).

W latach 1526–1527 Alfons brał udział w ekspedycji cesarza niemieckiego i króla Hiszpanii, Karola V Habsburga przeciw papieżowi Klemensowi VII. Podobnie jak jego brat - kardynał Hippolit d'Este, Alfons był jednym z najpotężniejszych patronów swoich czasów; dla niego Giovanni Bellini namalował "Święto Bogów" w 1514 - swoje ostanie skończone dzieło. Wspierał też ucznia Belliniego - Tycjana. W 1529 Alfons stworzył najwspanialszą galerię swoich czasów. Ferrara stała się również muzycznym centrum Europy - wielu najsławniejszych muzyków tamtej epoki tworzyło na dworze Alfonsa.

12 stycznia 1491 Alfons ożenił się z Anną Marią Sforza (1473-30 listopada 1497), córką Galeazzo Marii Sforza. Był również jednym z trzech mężów Lukrecji Borgii (ostatnim). Mieli oni 4 dzieci, które dożyły lat dorosłych (pozostałe dzieci, tj. Alessandro ur. 1505, Alessandro ur. 1514 oraz Izabela Maria ur. w 1519, zmarły wkrótce po ich narodzinach):

• Ercole II d'Este (ur. 1508),
• Hipolit (ur. 1509), kardynał i właściciel Villa d'Este,
• Eleonora (ur. 1515),
• Franciszek (ur. 1516).

Kiedy wnuk Alfons - Alfons II d'Este (syn Ercolo II i Renée Francuskiej - córki króla Ludwika XII Walezjusza) zmarł bezdzietnie, główna linia d'Este wymarła, a tytuł d'Este i cała własność rodu trafiła w ręce papieża.