Lukrecja Borgia
Z Wikipedii
Lukrecja Borgia, Lucrezia Borgia lub Lucrecia Borgia (ur. 14 lub 18 kwietnia 1480 w Subiaco, zm. 24 czerwca 1519 w Ferrarze).
Była córką kardynała Rodrigo Borgia, późniejszego papieża Aleksandra VI oraz jego kochanki, Vanozzy Cattanei. Miała dwóch starszych braci - Cezara, Juana, i jednego młodszego - Joffrego.
Spis treści |
[edytuj] Małżeństwo z Giovannim Sforzą
Gdy jej ojciec, Rodrigo Borgia został papieżem, postanowił wydać Lukrecję za mąż za Giovanniego Sforzę, hrabiego Cotignoli i papieskiego wikariusza w Pesaro. Ślub odbył się 12 czerwca 1494 roku w Watykanie. Gdy Sforzowie przestali być sprzymierzeńcami papieża, Aleksander VI zażądał od Giovanniego zezwolenia na rozwód z Lukrecją i oświadczenia, że małżeństwo było non consumatum. We wrześniu 1497 watykańska komisja rozwodowa ogłosiła nieważność małżeństwa Lukrecji i Giovanniego Sforzy. Giovanni po namowach swojej rodziny wystawił pisemne oświadczenie o prawdziwości zarzutu non consumatum. 20 grudnia 1497 ogłoszono sądowy rozwód, a Sforza zwrócił, wynoszący 31 tys. dukatów, posag Lukrecji.
[edytuj] Małżeństwo z Alfonso Bisceglia
W czerwcu 1498 Lukrecja Borgia została wydana za Alfonso Bisceglia, nieślubnego syna Alfonsa II, króla Neapolu. Małżeństwo z o rok od niej młodszym najpiękniejszym młodzieńcem w Rzymie było szczęśliwe, jednak ponownie w wyniku zmiany aliansów Aleksandra VI, musiała rozstać się z mężem. Mąż Lukrecji chcąc uratować głowę, musiał uciec z Rzymu 2 sierpnia 1499, zostawiając brzemienną żonę. 1 listopada 1499 Lukrecja urodziła syna, którego nazwała Rodrigo. Od papieża dostała w zarząd miasto Spoleto i Nepi. Gdy Alfonso wrócił do Rzymu w lipcu 1500, został na rozkaz Cezara Borgii zabity.
[edytuj] Małżeństwo z Alfonsem d'Este
W 1501 zawarto, mimo początkowych oporów, kontrakt małżeński z Ercole d'Este, księciem Ferrary, który za 200 tys. dukatów posagu, zmniejszenie trybutu z Ferrary płaconego Watykanowi, zgodził się, by jego syn i następca - Alfons I d'Este, pojął za żonę Lukrecję.
W początkach tego małżeństwa Lukrecja miała romans z poetą, Pietro Bembo, który zakończył się, gdy po śmierci ojca Alfons d'Este został księciem Ferrary. Lukrecja miała z Alfonsem I d'Este czwórkę dzieci, które dożyły lat dorosłych. Komplikacje po ostatnim z porodów spowodowały, że Lukrecja zmarła 10 dni później.
[edytuj] Potomstwo Lukrecji
- Giovanni Borgia, zwany infans Romanus (dziecko Rzymu, 1498-1548). Jego ojcem był prawdopodobnie Pedro Calderon. Według bulii papieskich jednak miał to być syn najpierw Cezar Borgia lub sam papież, z nieznanymi kobietami. Na podstawie obu bulli Lukrecja nazywała Giovanniego swoim młodszym przyrodnim bratem.
- Rodrigo Borgia Aragoński (1 listopada 1499-sierpnień 1512), syn Alfonsa Aragońskiego.
Dzieci z Alfonsem d'Este:
- Ercole II d'Este, którego nazwano na cześć dziadka (4 kwietnia 1508-3 października 1559),
- Hipolit d'Este, który został duchownym (1509-1572),
- Aleksander d'Este (1514-1516),
- Eleonora d'Este, późniejsza zakonnica (1515-1575),
- Franciszek d'Este, markiz di Massalombarda (1516-1578),
- Izabela Maria d'Este (ur. i zm. 14 czerwca 1519).
[edytuj] Ciekawostki dotyczące Lukrecji
Sama Lukrecja słynęła we Włoszech ze swej urody, ale krążyło też na jej temat wiele złośliwych plotek i literackich paszkwili. Jako księżna Ferrary i na swym dworze skupiała znanych artystów (Tito Strozzi, Pietro Bembo) i uczonych (Celio Calcagniani, Nicolo Leonicena). Plotki na jej temat dotyczyły głównie jej życia seksualnego - jakoby miała być kochanką swojego ojca jak i brata Cezara; pierwszy jej syn, Rodrigo, miał być dzieckiem jej brata.
Na podstawie plotek i faktów z życia Lukrecji napisano wiele utworów literackich, a także oper - najbardziej znaną jest opera pt. Lucrezia Borgia Gaetano Donizettiego do libretta Felice Romaniego na podstawie sztuki Wiktora Hugo. Wystawiono ją po raz pierwszy w 1833 w Mediolanie, prapremiera polska odbyła się 1843 w Warszawie.
Lukrecja jest jedną z bohaterek powieści Mario Puzo pt. Rodzina Borgiów.
