Alfred Tarnowski
Z Wikipedii
Alfred Tarnowski (ur. 3 marca 1917 we Lwowie, zm. 24 listopada 2003 w Krakowie) – polski szachista i teoretyk szachów.
Szachowe szlify zdobywał w rodzinnym Lwowie, gdzie mieszkał do 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej przeprowadził się do Krakowa. W 1946 roku zadebiutował w pierwszych powojennych mistrzostwach Polski w Sopocie, gdzie podzielił siódme miejsce. Od tego czasu dwunastokrotnie awansował do finałów mistrzostw kraju. W 1961 roku w Katowicach zajął pierwsze miejsce, o pół punktu przed Bogdanem Śliwą, zdobywając jedyny w swoim dorobku tytuł mistrza Polski. Czterokrotnie uczestniczył w olimpiadach szachowych, w latach 1952 i 1958 - 1962, zdobywając 29½ pkt w 56 partiach (ogólny wyniki procentowy 52,7%)[1]. Brał udział w ośmiu turniejach i dwudziestu meczach międzynarodowych.
Tarnowski był cenionym trenerem i teoretykiem. Jako jeden z nielicznych w tym czasie polskich szachistów publikował prace z zakresu teorii otwarć. Z jego analiz wariantu Najdorfa obrony sycylijskiej korzystał sam Najdorf. Był uznanym znawcą partii hiszpańskiej, a także wariantu merańskiego gambitu hetmańskiego, w którym w 1950 roku w pokonał arcymistrza Marka Tajmanowa.
[edytuj] Przypisy
[edytuj] Linki zewnętrzne
- (en) Alfred Tarnowski – wybrane partie szachowe
| Poprzedni Bogdan Śliwa |
Mistrz Polski w szachach 1961 |
Następny Witold Balcerowski |
