Alopatia
Z Wikipedii
Alopatia, alopatyczny - termin pochodzący z gr. od słów ảλλος, allos - odmienny, inny i πάθος, pathos - cierpienie, oznacza metody lecznicze inne niż homeopatia oraz leki inne niż leki homeopatyczne.
Termin został wprowadzony przez Samuela Hahnemanna około 1810 w celu odróżnienia opracowanej przez niego metody leczenia, którą nazwał homeopatią od medycyny konwencjonalnej i leków konwencjonalnych, opierających się na zasadzie "Przeciwne należy leczyć przeciwnym", po łacinie Contraria contraribus curentur, czyli przeciwdziałając objawom chorobowym.
Przykłady zastosowania leków alopatycznych:
- lek przeciwbólowy podawany w przypadku bólu
- lek przeciwkaszlowy w przypadku kaszlu
- lek obniżający temperaturę ciała w przypadku gorączki
- lek obniżający ciśnienie krwi podawany w nadciśnieniu
- lek przeciwarytmiczny podawany w arytmii serca.
Przykłady zastosowania leków homeopatycznych:
- Apis - homeopatyczne granulki otrzymane przez potencjowanie jadu pszczelego stosowane po użądleniu pszczoły lub osy
- Urtica - homeopatyczne granulki otrzymane przez potencjowanie pokrzywy stosowane przy zmianach skórnych występujących po kontakcie z pokrzywami, uczuleniu na słońce oraz oparzeniach I stopnia
- Allium cepa - homeopatyczne granulki otrzymane ze spotencjowanej cebuli stosowane do objawowego leczenia kataru siennego, którego symptomy nasilają się w pomieszczeniach zamkniętych oraz w cieple, a zmniejszają na zewnątrz
- Convallaria - homeopatyczne granulki zawierające spotencjowaną konwalię stosowane w osłabieniu pracy serca.
[edytuj] Bibliografia
- Jan Hoes "Homeopathie - totaalvisie op ziekte en gezondheid", 2002, ISBN 90-202-4368-3