Amalryk z Montfort

Z Wikipedii

Amalryk z Montfort, Amaury de Montfort (1195-1241), francuski możnowładca, syn Szymona z Montfort i Alix z Montmorency, starszy brat Szymona z Montfort.

Uczestnik krucjaty przeciwko katarom w 1209 r. pod wodzą swego ojca i będącego jej konsekwencją podboju hrabstwa Tuluzy oraz całej Langwedocji. Z inicjatywy ojca pasowany w 1213 przez biskupa Orleanu, Maurycego z Seignelay na „rycerza Chrystusa" w Castelnaudary. Po śmierci ojca (1218) odziedziczył zdobycze, nie był jednak w stanie ich utrzymać wobec kontrofensywy Rajmunda VI z Tuluzy, a po jego śmierci (1222), Rajmunda VII, który otrzymał z powrotem z rąk papieża tytuł hrabiego Tuluzy. Wobec słabnącego zapału swoich podkomendnych próbował w 1221 powołać do życia nowy zakon rycerski, mających walczyć z kataryzmem, jednak ta inicjatywa pomimo początkowego poparcia papieża Honoriusza III nie zakończyła się sukcesem. W 1223 r. porzucił ostatecznie Langwedocję, a w 1225 r. przekazał swe prawa królowi Francji Ludwikowi VIII. W traktacie paryskim (1229) ostatecznie zrzekł się wszelkich roszczeń do ziem w południowej Francji, otrzymał za to po swym wuju, Mateuszu II z Montmorency, urząd konetabla Francji (1230). Po dojściu do pełnoletności brata Szymona, zrezygnował na jego rzecz z pretensji do tytułu earla Leicester oraz posiadłości w Anglii, pozostając przy rodowych posiadłościach w Île-de-France, z głównym ośrodkiem w Montfort-l'Amaury.

Brał udział w walkach w Palestynie (1239), pod Gazą trafił do niewoli. Był więziony w Kairze, został uwolniony w 1241 r. Zmarł w Otranto w Apulii podczas drogi powrotnej do domu.