Antoni Karol Ludwik de Lasalle
Z Wikipedii
Antoni Karol Ludwik de Lasalle (ur. 10 maja 1775 w Metzu, zm. 6 lipca 1809 pod Wagram) – francuski generał kawalerii wojen napoleońskich.
Służbę w wojsku rozpoczął w wieku 11 lat, skierowany przez ojca do Pułku Alzackiego jako podporucznik w zastępstwie. Pięć lat później, po ukończeniu nauki, otrzymał stopień oficerski i wstąpił do 24 Pułku Kawalerii Mestre de Camp Général. W czasie rewolucji francuskiej, jako obywatel Lasalle, służy w 23 Pułku Strzelców Konnych pod dowództwem generała Pichegru. Po upadku Robespierra został adiutantem w sztabie generała Kellermanna zwycięzcy spod Valmy. W 1796 roku został oddelegowany do armii włoskiej generała Napoleona Bonaparte.
U boku Bonapartego Lasalle wziął udział w I kampanii włoskiej (1796-1797), wyprawie do Egiptu (1798-1799), II kampanii włoskiej (1800), a po zawarciu pokoju, w wyprawie z sojuszniczą wówczas Hiszpanią przeciwko Portugalii (1801).
Po proklamowaniu Cesarstwa, 14 lipca 1804 roku został mianowany komandorem Legii Honorowej, a niecały rok później (1805) otrzymał stopień generała brygady.
W latach 1805-1806 wziął udział w rozbiciu trzeciej koalicji, a następnie w rozgromieniu Prus (gdzie wsławił się zdobyciem potężnej twierdzy szczecińskiej). 30 grudnia 1806 roku został mianowany generałem dywizji. W 1807 walczył w kampanii rosyjskiej w kawalerii rezerwowej marszałka Joachima Murata. W tym samym roku otrzymał tytuł hrabiego Cesarstwa. W roku 1808 został wysłany do Hiszpanii, gdzie zdławił powstanie w Valladolid i doprowadza do zwycięstwa w bitwie pod Medina del Rio Secco. Po bitwie pod Medellin otrzymał dowództwo lekkiej jazdy kawalerii rezerwowej. W roku 1809 roku wziął udział w wojnie z Austrią. Wsławia się w bitwie pod Aspern-Essling i zdobyciem twierdzy Raab.
Zginął w bitwie pod Wagram 6 lipca 1809 roku.
Karol de Lasalle należał do słynnych les beaux sabreurs (pięknych rębaczy) epoki napoleońskiej – brawurowych, romantycznych, odważnych i inteligentnych generałów lekkiej kawalerii. Do tego elitarnego grona zaliczali się obok niego – Louis Pierre Montbrun, Sainte-Croix i Colbert. Żaden z nich nie przeżył upadku Cesarstwa. Zwykł mawiać: Huzar, który nie zginął, mając lat trzydzieści, jest tchórzliwym trutniem.
[edytuj] Bibliografia
- Marcel Dupont, Generał Lasalle, Małopolska Oficyna Wydawnicza Krak-Buch, Kraków 1993
- Tulard Jean, Murat, Trójmiejska Grupa Wydawnicza, Gdańsk 2000
- Archibald Gordon Macdonell, Napoleon i jego marszałkowie, Wydawnictwo Puls, Londyn 1992
- Waldemar Łysiak, Cesarski poker, KAW, Warszawa 1978
