Armata 18-funtowa

Z Wikipedii

Ordance QF 18 pounder (Mark IV)
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Rodzaj	armata polowa
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	84 mm
Donośność	8,5 km
Masa	1,28 t
Szybkostrzelność	30 strzałów/min

Armata 18-funtowa (Royal Ordnance QF 18 pounder) to jedna z dwóch typów armat polowych, używanych przez armię brytyjską w czasie I wojny światowej i w początkowym okresie II wojny światowej.

Wraz z podobną armatą 13-funtową weszła do służby w 1904 i służyła na wszystkich frontach I wojny światowej. W okresie międzywojennym została przesunięta do rezerwy, a część egzemplarzy została przerobiona na słynne armaty 25-funtowe. Po wybuchu II wojny światowej pozostałe "osiemnastofuntówki" ponownie weszły do służby jako działa obrony wybrzeża bądź w jednostkach szkoleniowych.

Pierwsza wersja produkcyjna "Mark I" została szybko zastąpiona "zracjonalizowaną" wersją "Mark II", której produkcja została uproszczona. "Mark III" była tylko wersją eksperymentalną i nie weszła do produkcji. Odmiany Mark I i II używane były jeszcze w okresie międzywojennym, a niektóre nawet były użyte bojowo na Dalekim Wschodzie w czasie II wojny światowej.

Główną wersją produkcyjna była "Mark IV" która weszła do służby w 1916. Nowy zamek śrubowy typu "Ashbury breech" pozwolił na zwiększenie szybkostrzelności działa. W 1926 armaty Mark IV zostały użyte do uzbrojenia eksperymentalnych dział samobieżnych (w tej wersji znane były jako "Mark V"), ale nie weszły one do masowej produkcji. Na początku lat 30. większość Mark IV została przebudowana na armaty 25-funtowe.

Z armaty można było wystrzeliwać pociski burzące, odłamkowe i chemiczne. Masa pocisku 18 funtów (8,1 kg).