Artur III Bretoński

Z Wikipedii

Artur III Bretoński Artur de Richemont

Książę Bretanii
Okres urzędowania	od 22 września 1457 do 26 grudnia 1458
Poprzednik	Piotr II
Następca	Franciszek II
Dane biograficzne
Dynastia	Kapetyngowie
Urodzony	24 sierpnia 1393 Vannes
Zmarł	26 grudnia 1458 Nantes
Ojciec	Jan V Zdobywca
Matka	Joanna z Nawarry
Żona	Małgorzata Burgundzka Joanna d'Albret Katarzyna de Saint-Pol

Artur III (ur. 24 sierpnia 1393 w Vannes, zm. 26 grudnia 1458 w Nantes), książę Bretanii, młodszy syn księcia Jana V Zdobywcy i Joanny, córki Karola II Złego, króla Nawarry. Przed objęciem tronu Bretanii znany jako Artur de Richemont. Nosił również wówczas tytuła pana de Parthenay.

Ojciec zmarł gdy Artur miał 6 lat. Matka poślubiła w 1402 r. króla Anglii Henryka IV i przeniosła się na Wyspy. Artur i Jan zostali w marcu 1402 r. pasowani na rycerzy przez konetabla Oliviera de Clisson i powierzeni pieczy księcia Burgundii Jana bez Trwogi. Artur stał się ważną postacią na francuskim dworze. Popierał stronnictwo armaniaków i razem z nimi walczył przeciw burgundczykom w wojnie domowej lat 1410-1414. Brał udział w bitwie pod Azincourt, gdzie został ranny i dostał się do angielskiej niewoli. Został wypuszczony w 1420 r. i pomógł przekonać swojego brata, księcia Jana VI, aby ten podpisał traktat w Troyes. W 1422 r. Anglicy nadali mu tytuł księcia Turenii.

10 października 1423 r. w Dijon poślubił Małgorzatę de Valois (1393 - 3 stycznia/2 lutego 1441), córkę księcia Burgundii Jana bez Trwogi i Małgorzaty, córki Albrechta I, księcia Bawarii. Małżeństwo to nie doczekało się potomstwa.

W 1424 r. Artur zmienił jednak stronnictwo dochodząc do porozumienia z królem Karolem VII. W 1425 r. został konetablem Francji. Należał do grona stronników Joanny d'Arc i u jej boku brał udział w bitwach pod Beaugency i Patay. Z powodu swojego niepochamowanego temperamentu został w 1427 r. usunięty z dworu królewskiego (przyczyną była kłótnia z La Trémoďllem, doradcą Karola) i nie wziął udziału w koronacji Karola VII w Reims w 1429 r. W marcu 1432 r. powrócił jednak do łask i już w 1433 r. doprowadził do usunięcia La Trémoďlle'a z dworu królewskiego. Następnie wziął udział w rokowaniach Karola z księciem Burgundii Filipem III Dobrym, które doprowadziły w 1435 r. do podpisania traktatu w Arras.

Rok później Artur dowodził francuskimi wojskami, które 13 kwietnia zdobyły Paryż. Podczas rebelii możnych w 1440 r. (tzw. "prageria") pozostał wierny Karolowi VII. W następnych latach oczyścił Île-de-France z Anglików. 15 kwietnia 1450 r. był jednym z wodzów wojsk francuskich w bitwie pod Formigny, która przypieczętowała wyparcie Anglików z Normandii.

29 sierpnia 1442 r. w Nérac poślubił Joannę d'Albret (zm. 1444), córkę Karola II d'Albret, hrabiego de Dreux, i Anny d'Armagnac. Małżonkowie nie mieli razem dzieci.

2 lipca 1445 r. poślubił Katarzynę de Saint-Pol (zm. 1492), córkę Piotra I, hrabiego de Saint-Pol, i Małgorzaty des Baux, córki Franciszka des Baux, księcia Andrii. Małżeństwo to pozostało bezdzietne.

Po śmierci swojego bratanka, Piotra II, w 1457 r. Artur został księciem Bretanii i hrabią de Montfort. Żenił się trzykrotnie, ale nie doczekał się legalnego potomstwa. Miał tylko nieślubną córkę, Jacqueline, legitymizowaną w 1443 r. Artur był księciem Bretanii niewiele ponad rok. Po jego śmierci tytuł książęcy odziedziczył jego bratanek, Franciszek II.