Baulowie

Z Wikipedii

Baulowie ( bengali বাউল , ang. baul ) - to synkretyczna heterodoksyjna tradycja pobożnościowa aktywna w Bengalu Zachodnim i Bangladeszu o tantryczno-jogicznym zabarwieniu. Zawiera elementy przejęte z bengalskich szkół sufizmu i buddyzmu. Współcześnie można ją pojmować jako baulów hinduistycznych i baulów muzułmańskich. ^[1]

Spis treści 1 Etymologia 2 Historia 3 Poglądy 4 Siddhapurusza 5 Najwyższa istota 6 Droga duchowa 7 Miłość 8 Kult ciała 9 Styl życia 10 Wygląd 11 Pieśni baulów 12 Znaczenie dla Bengalu 13 Bibliografia 14 Przypisy

[edytuj] Etymologia

Słowo baul jest pochodzenia sanskryckiego. Wywodzone jest od słow wjakula (zmieszany) i watula (szalony). Członkowie tej tradycji często dołączają do swoich imion tytuły pagal lub kszepa o bezpośrednim znaczeniu szalony gloryfikując znaczenie szalony miłością do Boga.

[edytuj] Historia

Początków tego ruchu poszukuje się w okresie między XV a XVII wiekiem. Szczególny rozkwit i wzrost znaczenia osiągnęli w XIX i w początkowych latach XX wieku. Naukową recepcję wspólnoty datuje sie od 1870 roku.

[edytuj] Poglądy

W tej tradycji odrzuca się :

• ogólnoindyjskie normy podziału kastowego
• święte teksty hinduizmu (w tym Wedy) i islamu ( w tym Koran )
• zasługę z odbywania pielgrzymek do miejsc świętych ( tirtha)
• kult świątynny
• modlitwy przy grobach świętych w dargah i mahasamadhi
• ascezę , odosobnienie i celibat
• prawo szariatu
• tabu nieczystości kobiety podczas okresu menstruacji

[edytuj] Siddhapurusza

Wobec negacji kanonicznych ksiąg świętych i znikomej twórczości własnej w zakresie pism doktrynalnych, najważniejszy dla adepta na duchowej drodze staje się guru ( Siddhapurusza czyli doskonały człowiek ). Poprzez guru, który osiągnął już wyzwolenie, najpełniej manifestuje się Bóg.

[edytuj] Najwyższa istota

Boga baulowie okreslają wieloma imionami, wspólnymi dla religii obecnych w północno-wschodnich Indiach. ( Allah , Kryszna , Sai , Człowiek Serca , Człowiek sahadźa , ... ). Głoszą jego andrygoniczność i tożsamość ze światłem, oddechem i jaźnią.

[edytuj] Droga duchowa

W swoich sadhanach dążą do odnalezienia ("schwytania") człowieka wielkości kciuka w ćakrze serca ( Anahata ) jako Boga w sobie, zgodnie z nauką o ciele jako mikrokosmosie (równoważniku jakościowym zewnętrznego wszechświata) ( doktryną dehatattwy ) . Za siedzibę pozbawionego cech Najwyższego atala Iśwary uznają ćakrę sahasrara.

[edytuj] Miłość

Szczególną cechą doktrynalną, która wyróżnia nauki baulów jest miłość . Stąd rozdzielenie i tęsknota, to motyw przewodni wielu ich pieśni. Głoszą, że sposobem na doświadczenie miłości boskiej jest miłość ludzka.

[edytuj] Kult ciała

• Baulowie nie budują świątyń. Uważają ludzkie ciało za jedyny instrument prowadzący do wyzwolenia, a wszelki kult niezwiązany z ciałem ludzkim jako bezużyteczny.
• W ciele subtelnym sukszma śarira, podobnie jak inne ezoteryczne tradycje Wschodu, wyróżniają nadi i ćakry oraz kundalini.
• Są przeciwni tłumieniu instynktów płciowych, jako działaniu przeciw naturze ludzkiej. Praktykują jogiczne połączenie seksualne ( maithuna) , wg. wskazówek osobistego guru , w okresie menstruacji partnerki. Równocześnie za największego wroga uważają pożądanie, któremu patronuje bóg Kama. Aby je przetransformować w środek wspierający sadhanę, baul mężczyzna wyobraża sobie siebie jako postać żeńską. Dzięki temu przezwycięża pożądanie i powstrzymuje emisję nasienia, a jego energię kieruje do ćakry sahasrara aby śakti osiągnęła siedzibę Najwyższego.

[edytuj] Styl życia

Baulowie prowadzą wędrowny styl życia. Przemieszczają się często łódkami po delcie Gangesu. ^[2] Żyją z jałmużny lub opłat za śpiewane pieśni i poematów religijnych. Znani są ze swych niekonwencjonalnych zachowań i zwyczajów. ^[3]

[edytuj] Wygląd

Mężczyźni zawiązują na czubku głowy kok ze swoich długich włosów. Ubierają się w długie, luźne, szafranowe lub białe szaty. Ich wierzchnie nakrycie często stanowi narzuta zszyta z kawałków szmat.

[edytuj] Pieśni baulów

Ich pieśni religijne składają się zazwyczaj z trzech lub czterech zwrotek i refrenu. Wykonują je przy akompaniamencie ekatary i dugi wędrując po obszarze Bengalu. Treść najczęściej jest dwuznaczna, aby przed nieinicjowanymi ( dikśa ) ukryć rytualne znaczenie . Za najwybitniejszego poetę baula uważa się Lalana Fakira.

[edytuj] Znaczenie dla Bengalu

Ich tradycja i pieśni należą do istotnych elementów umacniających bengalską tożsamość narodową. Taki status symbolu kulturowego przyszedł wraz z zaangażowaniem w popularyzację ich religijnych poematów. Mentorami ich pieśni tworzonych w bengali byli Rabindranath Tagore i Ksiti Mohan Sena.

[edytuj] Bibliografia

• Carol Salomon: 9. W: Praktyki religijne w Indiach. Donald S.Lopez Jr (red.). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2001, ss. 229-253. ISBN 83-88238-68-X. 

Przypisy