Bazyli Wielki

Z Wikipedii

Św. Bazyli Wielki (zwany Bazylim z Cezarei, gr. Μέγας Βασίλειος, ur. ok. 330, zm. 1 stycznia 379 r.) – pisarz wczesnochrześcijański należący do grona Ojców Kościoła; święty prawosławny i katolicki, biskup i doktor Kościoła.

Urodził się w Cezarei Kapadockiej (Turcja) w bardzo religijnej rodzinie. Jego rodzice, dwaj bracia i siostra zostali również wyniesieni na ołtarze. Otrzymał staranne wykształcenie, które stawiało go w rzędzie najbardziej światłych ludzi tamtego czasu. Wspólnie z Grzegorzem z Nazjanzu, przyjacielem z okresu studiów, poświęcił się życiu pustelniczemu. Bazyli jest autorem wielu dzieł teologicznych, w których wykładał zasady wiary i wskazywał na błędy szerzącego się wówczas arianizmu. Jako biskup Cezarei odznaczał się troską o sprawy duszpasterskie i charytatywne. Wybudował schronisko dla pielgrzymów, ludzi w podeszłym wieku i chorych, zapewniające im opiekę i odpowiednie utrzymanie. Znane jest także jego zarządzenie wydane podczas panującego głodu, aby sprzedać część majątku kościelnego, a za uzyskane pieniądze zakupić żywność dla najuboższych. Dla głębokiej wiedzy oraz autorytetu moralnego historia obdarzyła go przydomkiem Wielki. Był jednym z trzech tzw. ojców kapadockich, trójki ojców Kościoła z IV wieku, którzy pochodzili z Kapadocji (Bazyli Wielki, Grzegorz z Nazjanzu i Grzegorz z Nyssy), którzy ostatecznie określili dogmat o Trójcy Świętej i zwalczali arian.

Chrzest przyjął dopiero w wieku 28 lat, w 358 roku, po czym został mnichem. W 370 roku został biskupem Cezarei i metropolitą Kapadocji. Bazyli Wielki jest też autorem jednej z pierwszych reguł zakonnych (bazylianie), która dotrwała do czasów współczesnych, oraz tekstu liturgii mszalnej dla kościoła obrządku bizantyjskiego.

Napisał traktaty Przeciw Eunomiuszowi i O Duchu Świętym.

Zmarł 1 stycznia 379 roku w wieku 50 lat. Relikwie znajdują się w Amalfi koło Neapolu, w Wenecji i Burges (Belgia).