Betamax
Z Wikipedii
Betamax (Beta, Betacord) - jeden z pierwszych amatorskich formatów kaset wideo do magnetowidów, powstały w 1975 r. w którym zastosowano zapis ścieżek bez odstępów (japońskie oznaczenie beta) firmy Sony. System Beta (Betamax - oznaczenie Sony, Betacord - oznaczenie Sanyo) konkurował przez lata z gorszym technologicznie VHS; ostatecznie wysoka cena BETY i brak promocji ze strony Sony zdecydowały o klęsce tego formatu.
Dane techniczne: Rozdzielczość pozioma - 270 linii, taśma 1/2", przesuw taśmy 1,87 cm/s, Wymiary kasety w mm. 156 × 96 × 25, maks. czas zapisu 225 min. na taśmie L-830.
W roku 1980 pojawia się odmiana SuperBeta, która przy tych samym parametrach taśm osiąga rozdzielczość 290 linii poziomych (analogicznie do VHS-HQ).
W niektórych modelach format BETA umożliwił zapis dźwięku hi-fi. W przeciwieństwie do VHS-hi-fi, gdzie fonia hi-fi zapisywana jest w głębszej warstwie taśmy przez dodatkowe 2 głowice, dźwięk hi-fi Bety zapisywany jest razem z obrazem analogowo FM, lub przy użyciu dodatkowego dekodera cyfrowo w formacie PCM. Fonia PCM zapisywana razem z wizją i HiFi FM, nieznacznie pogarsza parametry obrazu. W praktyce niezauważalne. W niektórych studiach nagrań Beta hi-fi PCM służyła jako wysokiej klasy magnetofon edycyjny.
W latach 90. XX wieku Sony wprowadziła nową odmianę tego formatu o nazwie ED-BETA, będąca analogiem systemu S-VHS. Pomimo przeznaczenia na rynek amatorski, ED-BETA ma parametry profesjonalne: 500 linii i fonia analogowa z dynamiką powyżej 100 dB. Format ten przyjął się tylko w USA i Japonii.
Profesjonalna wersja systemu Beta tzw. BETACAM oraz ulepszona BETACAM SP była w latach 90. najbardziej rozpowszechnionym systemem reporterskim i studyjnym. Obecnie system ten jest zastępowany przez formaty cyfrowe: BETACAM SX oraz DIGITAL BETACAM.
