High fidelity

Z Wikipedii

High fidelity (ang. wysoka wierność), w skrócie hi-fi^[1] (czyt. haɪ faɪ) - to określenie parametrów jakościowych urządzeń elektroakustycznych zdolnych do wielokrotnego zapisu i odtworzenia dźwięków w taki sposób, w jaki słyszymy je w naturze. Zarówno dawniej jak i współcześnie nie opracowano takiego produktu. Normy hi-fi powinny być zmienne w czasie i dostosowane do rozwoju elektroakustyki. Wysoka wierność aparatów audio, porównywana z odsłuchem naturalnym (rzeczywistym), nie została osiągnięta, ponieważ każde urządzenie techniczne charakteryzuje się określonymi ograniczeniami. W trakcie rozwoju rynku muzycznego stosowano różne nośniki, na których zapisywano, edytowano i odtwarzano dźwięk: płyta gramofonowa, taśma magnetofonowa, płyta CD, układy scalone i hologramy dźwiękowe.

Pojęcie hi-fi zaczęło być szczególnie popularne w latach 60., 70. i 80., kiedy w wyniku nowych możliwości technicznych wzrastało znaczenie jakości urządzeń, a poziom produkcji niektórych był bardzo niski. Znakiem HI-FI oznaczano wówczas jedynie te z urządzeń, które spełniały wysokie normy jakościowe (np. w Niemczech - normę DIN 45500, w innych krajach także IEC 268). Sprzedawcy niekiedy wykorzystywali ten fakt w celu ustalenia na tak oznaczony produkt wygórowanej ceny.

Pod koniec XX wieku wartość oznaczenia HI-FI nieco straciła na znaczeniu wobec faktu, że większość urządzeń elektroakustycznych średniej jakości spełniała normy jakościowe stawiane trzydzieści lat wcześniej najdroższym urządzeniom. Np. norma niemiecka dopuszczała dla urządzeń klasy hi-fi przy paśmie odtwarzania 20 Hz – 20 kHz i mocy 2×20 W do nierównomierności poziomu odtwarzania ±3 dB i jednoprocentowych zniekształceń nieliniowych (na częstotliwości 1 kHz) przy pracy ciągłej (pod tym pojęciem rozumiano co najmniej 10 minut) z sygnałem sinusoidalnym. Obecnie takie możliwości dają wzmacniacze, skonstruowane przy pomocy jednego układu scalonego i pojedynczych elementów biernych. Rozwój elektroniki pozwolił na skonstruowanie lepszych urządzeń, normy hi-fi nie zmieniły się i nastąpił spadek ich aktualności. Fakt ten świadczyłby o braku ustalonych norm jakościowych do oceny produkcji audio.

Wprowadzono natomiast umowne pojęcie hi-end, określające sprzęt o parametrach znacząco przekraczających normy hi-fi, mając na względzie, że jakość odsłuchu to nie tylko kilka stosunkowo prostych obecnie do spełnienia parametrów.

Zmienione normy jakościowe hi-fi mogłyby się istotnie przyczynić do rzetelnej oceny jakości urządzeń produkowanych przez przemysł audio. Z powodu swojej nieścisłości określenie high-end nie może być stosowane do porównania produkcji z "górnej półki".

Mimo wszystko, w ofertach producentów sprzętu Audio, sprzęt wysokiej klasy określany jest (być może z powodów przyzwyczajenia klientów) mianem "Hi-Fi Components". Tak określane są segmenty systemów audio: wzmacniacze, tunery FM/AM, magnetofony, odtwarzacze CD, gramofony.