Bitwa pod Ochmatowem (1655)
Z Wikipedii
| Bitwa pod Ochmatowem Wojna polsko-rosyjska 1654-1667 |
|||||||||||||||||
| Data | 29 stycznia - 1 lutego 1655 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Ochmatów | ||||||||||||||||
| Wynik | wygrana Polaków | ||||||||||||||||
| Terytorium | Ukraina | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Wojna polsko-rosyjska 1654-1667 |
|---|
|
Szkłów (1654) - Szepielewicze (1654) - Ochmatów (1655) - Wilno (1655) - Gródek Jagielloński (1655) Lwów (1655) - Jezierna (1655) - Werki (1658) - Miadzioł (1659) - Konotop (1659) - Lachowicze (1660) - Borysów (1660) - Połonka (1660) - Mohylew (1660) - Lubar (1660) - Słobodyszcze (1660) - Basia (1660) - Cudnów (1660) - Kuszliki (1661) - Witebsk (1664) - Szkłów (1664) - Stawiszcze (1664) |
Bitwa pod Ochmatowem - 29 stycznia - 1 lutego 1655, jedna z najkrwawszych bitew w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667.
20 tysięczna armia polska[1] pod wodzą hetmana wielkiego koronnego Stanisława "Rewery" Potockiego i hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego, posiłkowana przez 15 tys. Tatarów krymskich, rozgromiła 50-tysięczną[2] armię rosyjsko-kozacką dowodzoną przez Bohdana Chmielnickiego i rosyjskich wojewodów Wasyla Szeremietiewa i Wasyla Buturlina. Poległo 9000 Rosjan, zdobyto 30 armat, lecz wskutek siarczystego mrozu Polacy musieli przerwać operację.
Spis treści |
[edytuj] Przebieg bitwy
Armia rosyjsko-kozacka dowodzona przez Bohdana Chmielnickiego, Wasyla Szeremietewa i Andrieja Buturlina szła na odsiecz obleganemu przez armię koronną Humaniowi. Gdy dowodzący wojskami polskimi hetmani koronni Stanisław "Rewera" Potocki i Stanisław Lanckoroński dowiedzieli się o marszu Rosjan i Kozaków, zwinęli oblężenie i wspólnie z posiłkującą ich armią tatarską wyszli im naprzeciw. Część wojsk polskich pod wodzą rotmistrza Szemberga została, by pilnować osaczonej w Ochmatowie, liczącej 2000 żołnierzy, grupy osłonowej M.Puszkarenki. Główne siły natomiast ruszyły 29 stycznia w kierunku północnym. Cała armia polsko-tatarska maszerowała w rozwiniętym szyku bojowym. Siły polskie z tyłu osłaniane były przez tabor, natomiast po prawej stronie szli Tatarzy. Idąca naprzeciw armia rosyjsko-kozacka szła w szyku taborowym. Na początku doszło do starć jazdy polskiej i Tatarów z jazdą rosyjską i kozacką. Pojedynek kawaleryjski wygrali Polacy I Tatarzy, dzięki czemu stojące w taborze wojska rosyjsko-kozackie straciły osłonę swych skrzydeł. Armia rosyjsko-kozacka została osaczona. Polska piechota, jazda i artyleria współdziałając ze sobą doprowadziły do stworzenia wyłomu w taborze armii rosyjsko-kozackiej. Przez moment zanosiło się na klęskę podobną do beresteckiej, jednak rozpaczliwy kontratak Chmielnickiego uratował Rosjan i Kozaków od katastrofy. Pod osłoną ognia artyleryjskiego z 4 ocalałych dział (resztę[3] zdobyli Polacy podczas szturmu) Chmielnicki przesunął tabor w kierunku glinkowskich wzgórz. W dniach 30 stycznia i 31 stycznia Rosjanie i Kozacy przeprowadzili dwie wycieczki, które jednak zostały odparte. Rankiem 1 lutego Chmielnickiemu udało się przebić do Ochmatowa i oswobodzić Puszkarenkę. Po tym sukcesie wycofał się na Buki. Pozbawieni pomocy ze strony Tatarów Polacy nie zdołali zatrzymać maszerującego taboru rosyjsko-kozackiego. Ostatecznie bitwę wygrała strona polsko-tatarska, jednak Kozacy i Rosjanie zdołali wyrwać się z potrzasku. Po bitwie Potocki z piechotą i artylerią wycofał się do Lwowa, a jazda pod wodzą Stefana Czarnieckiego ruszyła wraz z Tatarami w celach pacyfikacyjnych na Ukrainę.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
- Leszek Podhorodecki "Wazowie w Polsce", Warszawa 1985, ISBN 83-205-3639-1, str. 366
