Blažo Đukanović

Z Wikipedii

Blažo Đukanović (ur. w 1883 r., zm. w październiku lub listopadzie 1943 r.) – zawodowy oficer (generał) Królewskiej Armii Jugosławii, dowódca czetnicki w Czarnogórze, przewodniczący Komitetu Narodowego w Niezależnym Państwie Czarnogórskim podczas II wojny światowej

Blažo Đukanović od 1923 r. robił karierę wojskową w armii jugosłowiańskiej. Do 1927 r. sprawował funkcję zastępcy dowódcy 32 pułku piechoty. W latach 1927-1932 dowodził kolejno 38 i 10 pułkiem piechoty. Następnie został dowódcą piechoty w wojskowym dystrykcie w Kosowie, a w 1936 r. zastępcą dowódcy wojskowego dystryktu Moravske. W latach 1939-1941 był sędzią w Najwyższym Sądzie Wojskowym, z przerwą w 1940 r., kiedy objął funkcję dowódcy piechoty wojskowego dystryktu Zetske. Krótko przed wybuchem wojny z Niemcami w kwietniu 1941 r. był dowódcą piechoty wojskowego dystryktu Dunajski. Jednocześnie miał tytuł bana prowincji Zeta Banovina. Po zajęciu Czarnogóry przez wojska włoskie podjął kolaborację z okupantami. Został mianowany przewodniczącym czarnogórskiego Komitetu Narodowego. 9 marca 1942 r. na spotkaniu w Cetinje ogłoszono go komendantem wszystkich oddziałów czetników w Czarnogórze i Sandżaku. Zostało to zaakceptowane przez płk. Dragoljuba Mihailovicia, przywódcę wszystkich czetników. 24 lipca tego roku gen. B. Đukanović zawarł porozumienie z gen. Alessandro Pirzio Birolim, reprezentantem Włoch w Czarnogórze. 19 października 1943 r. został schwytany przez komunistycznych partyzantów w zasadzce koło monastyru w Ostrogu, którzy wkrótce go osądzili i wykonali na nim karę śmierci.