Blanka Kastylijska

Z Wikipedii

Ślub Blanki i Ludwika

Blanka Kastylijska, hiszp. Blanca de Castilla, fr. Blanche de Castille (ur. 4 marca 1188 – zm. 26 listopada 1252) - córka Alfonsa VIII, króla Kastylii i Eleonory Angielskiej (córki Eleonory Akwitańskiej i króla Anglii Henryka II). Królowa Francji jako żona Ludwika VIII Lwa.

[edytuj] Królewska narzeczona

Urodziła się w Palencji, jako trzecia córka Alfonsa i Eleonory. Na mocy pokoju między królem Francji Filipem II Augustem i królem Anglii Janem Bez Ziemi, Blanka została zaręczona z następcą tronu Francji księciem Ludwikiem. Do Francji przywiozła ją jej babka, a matka króla Jana Eleonora, miało to miejsce wiosną 1200. Eleonora sama pojechała do Kastylii i pierwotnie chciała, aby z synem Filipa ożenić starszę córkę Alfonsa VIII Urrakę. Dwunastoletnia Blanka przypominała swoją babkę z czasów młodości - miała te same rysy twarzy, długie brązowe włosy i "nieulękłe spojrzenie". Eleonora znalazła wymówkę, że imię Urraka brzmi zbyt obco dla Francuzów, a Blanka można łatwo zmienić na Blanche.

Blanka zamieszkała w zamku Château-Gaillard, ponieważ na ziemiach Filipa ciążył interdykt. 22 maja 1200 pokój został formalnie podpisany przez obie strony, a następnego dnia miał miejsce ślub Blanki i Ludwika. Odbył się w Portmort, w Normandii, na prawym brzegu rzeki Sekwany (czyli na ziemiach króla Jana, a nie Filipa). Para udała się do swojej rezydencji na Ile de la Cité, w Paryżu.

[edytuj] Panowanie Ludwika VIII

W 1216, po śmierci Jana Bez Ziemi, książę Ludwik postanowił przejąć tron Anglii i najechał na Anglię, ale spotkał się z olbrzymim oporem mieszkańców. Filip August odmówił prośbie syna o wysłanie mu pomocy i wtedy Blanka bardzo pomogła mężowi. Zatrzymała się w Calais i zorganizowała flotę pod dowództwem Eustachego Mnicha, oraz armię pod dowództwem Roberta de Courtenay. Nie udało im się zdobyć tronu Anglii, ale przynajmniej Ludwik mógł powrócić cało do Francji. Widać jej władczy charakter miał duży wpływ na delikatniejszy charakter jej męża, ale jednak nie znamy roli jaką odegrała podczas panowania Ludwika VIII w latach 1223-1226.

[edytuj] Regencja

Dopiero po śmierci Ludwika VIII Blanka została regentką i "opiekunką" wszystkich jego dzieci. Para miała bowiem gromadkę dzieci:

Filipa (ur. 9 września 1209 - zm. 1218)
Ludwika IX Świętego (ur. 25 kwietnia 1215 - zm. 1270) - króla Francji w latach 1226-1270, kanonizowany w 1297
Roberta I d'Artois (ur. 1216 - zm. 1250) - hrabiego Artois
Filipa (ur. 1218 - zm. 1220)
Jana (ur. 1219 - zm. 1232) - hrabiego Andegawenii i Maine
Alfonsa z Poitiers (ur. 1220 - zm. 1271) - księcia Owernii, hrabiego Poitiers i Tuluzy
Filipa Dagoberta (ur. 1222 - zm. 1232)
Izabelę (ur. 1225 - zm. 1269 - późniejszą świętą
Stefana (ur. 1225 zm. 1226)
Karola Andegaweńskiego (ur. 1226 - zm. 1285) - hrabiego Andegawenii i Maine (1246-85), Prowansji i Forcalquier (1246-85), króla Sycylii (1265-85), króla Neapolu (1282-85), tytularnego króla Jerozolimy, etc.

Sześcioro z nich zmarło w dzieciństwie, a najstarszy syn, następca tronu Francji, również Ludwik, miał dopiero 12 lat, kiedy zmarł jego ojciec. Sytuacja była więc ciężka, większość terytoriów Francji znajdowało się pod panowaniem angielskim. Blance udało się zniszczyć ligę baronów, w 1226 i odeprzeć atak angielski, w 1230. Ostatecznie zyskała sobie wielu wrogów, z powodu swojej niespożytej energii i talentów wojskowych.

[edytuj] Ostatnie lata

Ludwik IX szturmuje Damiettę

W 1236 przekazała wreszcie rządy synowi Ludwikowi IX Świętemu, ale w 1248 ponownie został regentką, na czas kiedy Ludwik był na krucjacie, w Ziemi Świętej. W listopadzie 1252 będąc w Melun królowa ciężko zachorowała, została zawieziona do Paryża, ale przeżyła tam tylko kilka dni. Zmarła 26 listopada i została pochowana w Maubuisson.