Bob Woodward
Z Wikipedii
Robert Upshur "Bob" Woodward (ur. 26 marca 1943 w Geneva, Illinois, USA) - jeden z najbardziej znanych dziennikarzy w USA, głównie dzięki jego wkładowi w ujawnienie afery Watergate, czego dokonał we współpracy z Carlem Bernsteinem, w czasie gdy byli dziennikarzami "Washington Post". Napisał dwanaście książek publicystycznych i zdobył dwie nagrody Pulitzera.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
[edytuj] Dzieciństwo, edukacja, pobyt w wojsku
Woodward urodził w rodzinie sędziego, Alfreda E.Woodwarda. Studiował na Uniwesytecie Yale podczas zajęć w Korpusie Treningowym Rezerw Oficerskich Marynarki Wojennej USA. Studia ukończył w 1965 r. Służył przez 5 lat jako oficer łącznikowy w Marynarce Wojennej USA. Poza tym pracował w Waszyngtonie jako wolontariusz w biurze republikańskiego kongresmena z jego rodzinnego dystryktu Wheaton, Illinois, Johna Erlenborna.
[edytuj] Afera Watergate
Woodward został zwolniony ze służby w Marynarce w sierpniu 1970 r. Następnie zgłaszał się do kilku szkół prawniczych, a także próbował zatrudnić się jako reporter w "Washington Post". Wydawca gazety, Harry Rosenfeld, zatrudnił go na dwutygodniowy okres próbny, którego nie ukończył pomyślnie z powodu całkowitego braku doświadczenia dziennikarskiego. Nie stracił jednak zainteresowania pracą reporterską i został zatrudniony w gazecie "Montgomery Sentinel". Po roku szlifów w "Sentinelu", dołączył w sierpniu 1971 r. do redakcji "Washington Post".
Wraz z kolegą, Carlem Bernsteinem, zostali oddelegowani do prowadzenia śledztwa dziennikarskiego w sprawie włamania z 17 czerwca 1972 r. do siedziby głównej Narodowego Komitetu Demokratów w waszyngtońskim kompleksie biurowym, zwanym Watergate. Ich praca, prowadzona pod nadzorem redaktora Bena Bradlee'a, doprowadziła do ujawnienia ogromnej liczby nieczystych zagrywek ze strony Komitetu Reelekcji prezydenta Richarda Nixona. Ich książka na temat tej afery, "Wszyscy ludzie prezydenta", została bestsellerem, a następnie przeniesiono ją na ekran. Film z 1976 r.,z udziałem Roberta Redforda w roli Woodwarda i Dustina Hoffmana, grającego Bernsteina, przyczynił się do rozsławienia dziennikarzy i wywołał falę zainteresowania dziennikarstwem śledczym.
Książka i film przyczyniły się także do powstania jednej z największych waszyngtońskich tajemnic: pojawiła się postać tajemniczego informatora Woodwarda, nazwanego "Głębokim Gardłem" (taki tytuł nosił popularny w tamtym okresie film pornograficzny). Woodward postanowił chronić tożsamość informatora, aż do jego śmierci lub zgody na ujawnienie. Przez ponad 30 lat jedynymi osobami, znającymi jego tożsamość byli on sam, Woodward, Bernstein i Bradlee. Dopiero w maju 2005 r. w wywiadzie dla "Vanity Fair" informator ujawnił się, jako były dyrektor FBI, W. Mark Felt. Woodward potwierdził jego tożsamość.
[edytuj] Późniejsza kariera
Woodward kontynuował pisanie książek i reportaży dla "Washington Post", przejmując jednocześnie obowiązki asystenta wydawcy gazety. Skupił się na opisywaniu spraw prezydenckich, wywiadowczych, opisywaniu działalności takich instytucji, jak Sąd Najwyższy USA, Pentagon, Rezerwa Federalna. Napisał także książkę "Wired", na temat narkotykowej kultury Hollywood i śmierci komika Johna Belushi.
W serii artykułów ze stycznia 2002 r. wraz z Danem Balzem opisali wydarzenia z Camp David w następstwie ataków z 11 września 2001 r. (wspominali o koncepcji Worldwide Attack Matrix).
Czterokrotnie Woodward przeprowadzał wywiady z George'em W. Bushem, które łącznie przyniosły ponad 7 godzin nagrań. Następstwem tych wywiadów było opublikowanie najnowszych książek Woodwarda – "Bush at War" (2002) oraz "Plan of Attack" (2004), które są sprawozdaniami z prezydentury Busha, zawierającymi opis planów odpowiedzi Białego Domu na ataki z 11 września oraz wojen w Afganistanie i Iraku. Ostatnia książka Woodwarda – "The Secret Man" – opisuje jego relacje z Markiem Feltem. Poza tym pracuje on nad książką o drugiej kadencji Georga W. Busha.
14 listopada 2005 r. Woodward złożył dwugodzinne zeznania przed specjalnym prokuratorem Patrickiem Fitzgeraldem, badającym sprawę Valerie Plame, agentki CIA ujawnionej 14 lipca 2003 przez współpracownika wiceprezydenta Dicka Cheneya – Lewisa "Scoober" Libby'ego, w następstwie ujawnienia przez jej męża Josepha C. Wilsona, że atak na Irak był podjęty w oparciu o fałszywe przesłanki o broni masowego rażenia. Sprawozdanie z przesłuchania zostało opublikowane 19 listopada 2005 r. w "Washington Post".
